Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 36

SKUGGI:
ninn í
— SNITTUÐ ÞJÖÐSAGA. —
Að Kálfavík í Skötufirði, inn úr Djúpi fsafjarðar, bjó
eitt sinn bóndi nokkur, Aðalbrandur að nafni Ásláksson.
Hann var miðaldra maður, meinhægur, þá er þessi saga
gerðist, sú, er sögð skal hér.
Hversdagsmaður var hann í hvívetna, Brandur bóndi, og
að einu og öllu álitinn svo sem fólk er flest. En að vissu
leyti vakti bóndi þessi breiðari athygli en almennt gerist og
gengur um mann í hans stétt og stöðu. Var það vegna þess,
að hann hafði fest sér konu eina unga og kvongazt henni,
frábærlega fríða sýnum og sjónum.
Margir höfðu orðið til þess að gjóta til hennar girniaug-
um, þessarar sjálegu sætu, meðan hún enn var ógefin heima
í föðurhúsum, og margir höfðu beðið hennar beinlínis, en
Aðalbrandur bóndi, af einskærri hundaheppni, ellegar drósar-
duttlungum, orðið þeirra félaga fengsælastur. — Fór svo
samt, jafnvel eftir að hún, þessi hunangskrús, var harðgift
honum Brandi bónda, að sumir gátu eigi gleymt fegurð
hennar, eða setið á sér, svo sem vera átti viðunanlega.
Og ekki fór það fram hjá almúganum, sem ætíð bíður
opinn fyrir allri byggðarymt, að djáknanum í ögri gætist
betur að henni, þessari Aðalbrandar eiginkonu, en góðu hófi
gengdi. — Djákninn í ögri var einn þeirra ævarandi, er lengi
geyma í sér gamlar ástir, og vandi hann komur sínar í
Kálfavík, stormaði þangað á strikbuxum undireins og hann
frétti, að Aðalbrandur bóndi færi ferðir heiman, er ósjaldan
bar við, með því hans unga Kálfavíkurkona kunni á því
lagið, að minnsta kosti fyrst framan af, að hafa á bónda
sínum hæfilegan eriL og aga og senda hann í sínar þarfir,
oft langar leiðir, uppdiktaðra erinda.
Var það mál manna, að þeirri fríðu frú þætti djákninn