Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 38

190
DJÁKNINN 1 ÖGRI
EIMREIÐIN
inni, sem vel mátti vera, því Aðalbrandur bóndi yar allvel
efnaður og átti ítök nokkur utan ábýlisjarðar sinnar.
Þeir Brandur bóndi og þessi hans verkaþjónn lögðu báðir
af stað um líkt leyti. Segir ekki af ferðum þeirra fyrst um
sinn. En frúin fór sínu fram og sendi á augabragði hrað-
boða í ögur að gera djáknanum skiljanlegt, að bóndi sinn
væri farinn í ferðalag.
Um kvöldið, er komið var rökkur, kom vinnumaður sá,
er í vitorði var með Aðalbrandi bónda, heim aftur, og hafði
meðferðis poka einn mikinn, er hann bar á baki, fer með
hann inn í stofu og setur sekkinn þar af sér ofan, inni í
einu horni hennar. — Húsfreyja leit til vinnumannsins óhýru
auga og bað hann að skammast með pokann út í skemmu,
því hún kynni ekki við að hafa annan eins óþrifnað inni í
stofu, einkum þó og sér í lagi ef gesti bæri að garði. —-
„Eða hvað er í þessum óhræsis poka?“ spurði hún. — „Það
er mör og meira gott!“ svaraði vinnumaðurinn. — ,,Já,
skammastu með hann út í skemmu, undir eins!“ skipaði frúin.
Vinnumaðurinn ók sér öllum og emjaði við, kvaðst alveg
vera orðinn vita-uppgefinn og bað hana, blessaða húsmóð-
urina sína, að sjá nú aumur á sér — og bíða með þetta, —-
það kæmi enginn í kvöld, hvort eð væri. En þegar með
morgunsárinu sagðist hann skyldi taka pokann og skila hon-
um út í skemmuna. — En þá um leið og vinnumaðurinn
hafði þetta mælt, stóðst það alveg á endum, að opnaðist
hurðin og inn úr dyrunum vatt sér djákninn í ögri.
Húsfreyja fagnaði honum forkunnar vel, bauð hann vel-
kominn, vísaði honum til sætis og ljómaði öll af ánægju.
Afsakaði hún ódugnað vinnumanns og bað djáknann innilega
velvirðingar á þessum óhræsis poka inni í stofunni, er vinnu-
maðurinn hefði látið þarna í leyfisleysi, og bauð að láta
bera hann brott. En djákninn bað hana blessaða að hafa
ekki áhyggjur út af slíkum smámunum. Hún ætti að vita,
að hann væri ekki svo hégómlegur og bað hana bara að
lofa pokagreyinu að liggja, hann gerði engum manni mein
— ,,poka-skjóðu-skömmin“, eins og hann komst að orði.
Síðan rétti hann að henni ríflegan koss, en pokinn fékk að
vera eins og hann vildi.