Eimreiðin - 01.07.1953, Blaðsíða 61

Máttur mannsandans
eftir dr. Alexander Cannon.
XVI. kapítuii
(síðari hluti).
Ég ætla nú að birta stutta skýrslu um einn tilraunafund nefnd-
ar- sem ég var í, og það sem gerðist þar, eftir að miðillinn, sem
var miðaldra kona, óþekkt öllum nefndarmönnum, hafði verið
látin falla í djúpan dásvefn. 1 þessari leiðslu var henni sagt, að
hún lifði nú í liðna timanum og mundi verða byrjað að prófa
minni hennar frá 4. ágúst 1924. Við gengum úr skugga um, að
hún gat lifað upp alla reynslu sína þenna dag, ekki eins og hún
s®i hana fyrir sér svo sem á kvikmynd eða eins og hún væri
að rifja hana upp, heldur lifði hún í raun og veru þenna dag
UPP aftur. Eftir að við höfðum sannprófað frásögn konunnar
irá þessum degi, færðum við hana í huganum önnur tíu ár
aftur i timann og létum hana staðnæmast við 4. ágúst 1914.
Hún rakti nú reynslu sína þann tima og lýsti meðal annars á
nþög raunsæjan hátt þeim dimma skugga, sem hvíldi yfir Bret-
landi þenna sama dag, er brezka stjórnin gaf út, siðari hluta
hans, tilkynningu um, að Bretland ætti í styrjöld, sem siðan
varð heimsstyrjöldin fyrri.
Eftir þetta létum við konuna hverfa í huganum enn lengra
aftur í tímann, fyrst með tíu ára millibili og síðan með ars
ttúllibili, alveg aftur til þeirrar stundar, er hún fæddist. Fyrst
!ýsti hún fyrsta baðinu sinu, eftir að hún fæddist, með því að
Segja, að hún væri „í vatni“ og að hún ætti erfitt með að anda,
af því að naflastrengurinn hefði næstum verið búinn að kyrkja
sig- Þá færðum við hana lengra aftur i tímann, unz komið var
að augnablikinu hálfri klukkustund fyrir fæðinguna. Þá hrópaði
k°nan upp yfir sig, að allt væri myrkur og lýsti einkennilegum
^ljóðum, sem vel gátu verið frá blóðinu, er það þýtur um æð-
arnar. Um leið og hún fæddist, æpti hún: „Ég er laus!“