Eimreiðin - 01.10.1954, Blaðsíða 45

eimreiðin
FÓRNIN
2 77
fimlegum tökum og virtist gera það áreynslulaust með öllu. Hafði
áður verið liðsforingi í landhemum, en var nú leiðsögumaður hr.
Trians á ferð hans um Indland. Hann sagði aldrei orð nema hann
væri ávarpaður. Trian hallaði sér áfram og mælti:
„Líttu eftir góðum stað, Pritam Singh, þar sem við getum
numið staðar og borðað hádegisverð.“
Pritam Singh hneigði sig örlítið til þess að gefa til kynna, að
hann hefði heyrt, en mælti ekki orð.
Trian gretti sig. Honum geðjaðist illa að Indverjum, einkum
þeim þögulu. Sjálfur var hann málrófsmaður mikill, stuttur og
sver, dökkur yfirlitum og skrokkurinn allur þyngslalegur. Hann
taldi sig brezkan borgara og hafði brezkt vegabréf, en einhvern
veginn voru þjóðareinkennin óskýr, því að hann var jafn dökkur
á hörund og Pritam Singh, með smá, svört augu og langt, kolsvart
hár, gljáandi í feiti. Eins og margir með vafasamt þjóðerni gat
hann aldrei setið á sér að vera að tala um ættjörð sína, um að
hann kveldist af heimþrá og um að land sitt stæði öllum öðrum
löndum framar. Hann talaði með fyrirlitningu um alla húðdökka
kynþáttu, sem hann kallaði einu nafni „niggara", og var alltaf að
setja út á það, sem fyrir augun bar. Hann virtist hafa af því ill-
girnislega nautn að sjá, hversu landið var sviðið og bert, og neri
öðru hvoru saman höndum af ánægju. Hann virtist halda, að með
því að telja öðrum trú um, að hann væri brezkur, gæti hann breytt
hinum þeldökka hörundslit sínum og kolaglóðinni í augum sér.
Pritam Singh, fyrrverandi foringi í stórskotaliðinu, var að velta
því fyrir sér, dálítið meinfýsinn, hvar Trian væri fæddur. Líklega
undir álíka bláum himni og jafnvel í enn heitara loftslagi en hér
á Indlandi. En Pritam Singh lét ekki á neinu bera. Hann kunni
að haga sér, þó að undir niðri henti hann gaman að skjólstæðingi
sínum.
Pritam Singh sneri stóru bifreiðinni inn á hliðarstíg og ók hægt
upp að kastalarústum, sem eitt sinn höfðu verið vígi. Þar hlaut
að vera hægt að hvílast í skugga, og ef til vill var þar ofurlítill
svali.
Þar fór ferðafólkið út úr bifreiðinni, lagðist endilangt á jörðina
°g teygði úr sér. Unga stúlkan geispaði, lyfti handleggjunum
upp yfir höfuð og teygði úr öllum öngum, en Trian sleikti
út um við að horfa á hana, náði í naktan handlegg hennar og
ætlaði að draga hana til sín.
„Komdu inn í skuggann, Helena,“ sagði hann og kreisti hana
áfergjulega. „Annars geturðu fengið sólsting.“