Eimreiðin - 01.10.1954, Blaðsíða 56

288
LÍTIÐ BROT ÚR LÍFSINS BÖK
eimreiðin
hafði jafnað sig eftir snuprurnar frá Gunnu, og leið svo kvöldið.
í vökulok var lesin hugvekja. Hófust slíkar heimilis-guðsþjónustur
jafnan síðasta sumardag og var haldið uppi allan veturinn. Að því
loknu var kýrin mjólkuð og síðan borin inn vökvun í leirskálum,
og tók hver við sinni skál, þar sem hann sat. En í þetta skipti
tókst svo illa til fyrir Torfa litla, að í því er hann tók við sinni
skál, féll hún á gólfið og fór í smátt. Þetta gerðist rétt í því er
mamma hans kom inn í baðstofuna frá því að skammta, og gerði
hún svo mikið veður út af klaufaskap drengsins, að hún blakaði
til hans hendi, en hann æddi hágrátandi út í dimmasta hornið
í baðstofunni. Enginn skipti sér af honum. Þetta átti að kenna
honum að fara varlegar með skálina sína næst og að skilja verð-
mæti hennar og annarra búshluta. En þegar hann hafði grátið
og skammast sín um stund þarna í horninu kom Gunna til hans,
stakk upp í hann sykurmola, sem hún hafði treint af því, sem
hún fékk með kaffinu sínu, klappaði honum á kinnina og hvíslaði:
„Hættu nú að gráta, Torfi minn. Bráðum koma jólin, og mamma
þín verður ekki lengi reið við þig, enda varð þér þetta óviljandi.11
Hún hafði tínt upp skálarbrotin og þurrkað upp af gólfinu, svo
engin verksummerki sáust. Og Torfi litli næstum hætti að gráta,
því að fyrir utan þann huglétti, sem samhyggð Gunnu veitti hon-
um, varð hann alveg frá sér numinn af undrun. Svona var þá
Gunna, þó að hún væri bara kvenmaður og oftast heldur fúl við
hann. Og hann ásetti sér að vera alltaf þægur við Gunnu eftir-
leiðis.
„Svona nú, kútur minn,“ sagði mamma hans litlu síðar. „Komdu
nú að hátta, og mamma skal ekki vera lengur vond við litla
strákinn sinn.“ Hún áleit, að hirtingin væri orðin það mikil, að
hann gleymdi henni ekki í bráð, og þá var tilganginum náð. Því
að strangleiki nítjándu aldar foreldra við börn sín stafaði alls
ekki af skorti á ást til þeirra, heldur þeirri bjargföstu sannfær-
ingu, að börnin þyrftu agans með og að hann væri þeim fyrir
beztu. Og nú glaðnaði fyrir alvöru yfir Torfa litla. Reiði mömmu
sinnar gat hann ekki afborið nema stutta stund í senn, því að
mamma hans var honum allt.
Síðan háttuðu allir. Ljósið var slökkt, en tunglið kastaði ská-
höllum geislum á baðstofugólfið inn um tvo litla þakglugga, og
allt varð hljótt, svo hljótt sem framast má verða í afdalakyrrð
vetrarnæturinnar, sem á ekkert sér líkt, kyrrð, sem er hvort-
tveggja í senn, ægileg og unaðsleg, kyrrð, sem getur látið tifi®
í stundaklukkunni duna í eyrum manns sem ægilega stórskota-