Eimreiðin - 01.10.1954, Blaðsíða 60

292
OLYGINN SAGÐI MÉR
EIMBEIBIH
hún vex og hún vex og blæs í sundur, knúin óstöðvandi
grósku. Og svo fer fjöðrunum að fjölga, alveg eins og þegar
hringarnir drupu af Draupni forðum, og innan skamms er
vaxinn upp heill hænsnagarður, með hana, hænum, kjúkling-
um og öllu tilheyrandi. Og hinar vinnufúsu hendur, sem
undirbjuggu jarðveginn svo dyggilega, spenna greipar í
andagt og hrifningu.
Góðir hálsar! Grípið ekki fram í fyrir mér. Ég veit svo
sem, hvað þið ætlið að segja: Fjaðrir vaxa ekki upp úr
jörðunni, eins og blóm eða tré, og því síður heil hænsnabú!
— Jæja, þið haldið það! En ég skal nú samt fræða ykkur
á, að því eru engin takmörk sett, hvað vaxið getur upp úr
hinum rétta jarðvegi. Allt er undir því komið, að jarðvegur-
inn sé nógu frjór. Og jafnvel á okkar hrjóstruga og kalda
landi er víða hinn ákjósanlegasti jarðvegur fyrir litlar fjaðrir,
sem eiga að vaxa og verða að heilum hænum, eða jafnvel
hænsnabúum.
*
Þorpið er lítið og stendur undir bröttum og torfærum
fjöllum við þröngan fjörð. Samgöngur eru aðeins á sjó að
vetrinum. Undirlendi er lítið, og íbúarnir, nokkur hundruð
sálir, stunda aðallega sjó. Nokkrir baksa við lítilsháttar
harðbalabúskap, fáeinar rolluskjátur, kannske eina kú. Líf
þessa fólks er fábrotið brauðstrit og björgin sótt í greipai’
hrjóstrugrar náttúru, sem veitir aðeins til hnífs og skeiðar-
Húsin standa flest niðri við sjó, timburhjallar, klæddir báru-
járni eða þakpappa. Beitningaskúrarnir eru alveg fram i
flæðarmáli, nokkrir á stólpum, og flæðir undir þá. Við marga
skúrana eru bryggjustúfar, sumir hálffallnir. 1 fjörunni eru
gamlir nótabátar og fúaraftar, og á einum stað liggur stór,
kolryðgaður lýsisbræðslupottur á hvolfi — arfleifð frá dög-
um Norðmanna.
En nýi tíminn hefur líka haldið innreið sína í þorpið. Þar
er hafskipabryggja og hraðfrystihús, póstur og sími, kaup-
félag, apótek, bakarí og fleiri menningarfyrirbrigði tuttug-
ustu aldarinnar, að ógleymdri kirkjunni, barnaskólanum og
hinu ómissandi ,,gúttó“, þar sem unga fólkið skemmtir sér.