Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 56

44
ÖLÝGINN SAGÐI MÉR
EIMREIÐIN
niður í þeim, og þær hvísla, eins og þær viti um hlerara í
hverju horni. En á milli hækka þær sig, stundum tala allar
í einu, og reynir þá hver um sig að yfirgnæfa hinar.
Loksins stendur prestsfrúin upp og lítur á gullarmbands-
úrið. „Almáttugur, hún er þá að verða átta, og Ófeigur bíður
eftir matnum. Ég er þotin.“ Hún faðmar frúrnar og kyssir
og er horfin út á götuna.
Frúrnar, sem eftir sitja, líta hver á aðra. Sú þurfti að
flýta sér. Það er naumast!
Frú Soffía læðir út úr sér: „O-jæja, blessunin, hún er samt
alltaf einum of sein í viðskiptunum við hann séra Ófeig!“
Það klakar í kaupfélagsstjórafrúnni. „Já, þeir segja víst
ljótt af því. Það er heldur ekki von á góðu, að velja unga
úr því hreiðri. Ég legg það nú nokkurn veginn að jöfnu við
Haga-pakkið.“
Þær fara nú nokkrum vel völdum orðum um Innri-Víkur-
fólkið. Séra Ófeigi er mjög vorkennt að vera mægður svo-
leiðis manneskjum. Þeim finnst eiginlega ekki nema von,
að hann sé eins og hann er, að hafa lent í þessu. En agalegt
má það nú samt vera, ef það er satt, að.........
Nú dregur niður í frúnum. Þær eru farnar að hvísla. Jafn-
vel fermingartelpurnar eru dregnar inn í umræðurnar.
Þegar klukkan er níu, leggur Daníel í Vík blaðið frá sér
á kommóðuna, tekur af sér gleraugun og staulast fram í
eldhús. Hann setur pott yfir eldinn og sýður hafragrautar-
spón. Rúgbrauð og smjör er í skápnum. Þegar hann er búinn
að borða, gáir hann til veðurs. Það er hellirigning. — Svo
fer hann í háttinn.
*
Esja er að koma — Esja er að koma! Krakkar og full-
orðnir hópast niður á bryggju. Það er alltaf tyllidagur í
þorpinu, þegar skipin koma. Dóra í Haga stendur við borð-
stokkinn og horfir í land. Hún er í nýrri kápu og með kollu
á höfðinu. Hún er ósköp föl og guggin. Það hefur verið
vont í sjóinn.
Þarna standa mamma hennar og Sigga, systir hennar, á