Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 58

46
ÖLÝGINN SAGÐI MÉR
eimreiðin
gómnum. Hún er eitthvað óeðlilega seig, þessi kleina. Hún
skotrar augunum til Siggu.
Sigga sprettur á fætur: „Ég þarf að gefa hænsnunum!"
— Hún er komin út úr eldhúsinu áður en Dóra veit af.
Stebba situr þögul um stund og skotrar augunum um eld-
húsið. Nagandi ótti læsir sig um Dóru. Hún situr eins og
stirðnuð á stólnum.
„Hefur eitthvað komið fyrir krakkana?“
„Nei, nei, það er ekkert að þeim.“ Stebba gamla flýtir
sér að róa dóttur sína. „Þau skruppu upp í hlíð í berjamó.
Við bjuggumst ekki við skipinu svona snemma."
Það er enn nokkur þögn. Loksins stendur gamla konan
upp. Hún ræskir sig, — snýtir sér. — Svo segir hún:
„Ja — það er eins gott, að ég segi þér það strax, eins og
þú fréttir það annars staðar frá. Það — það — hefur verið
að tala um þig, fólkið hérna — svona til dægrastyttingar."
„Um mig?!“ Dóra stendur upp, steinhissa. Svo fer hún
að skellihlæja:
„Ja, hérna, mamma! Ég hélt þú værir vaxin upp úr því
að taka svoleiðis hátíðlega. Ég svo sem veit, hvað það er!
Á ég að segja þér það? — Ég á að hafa farið upp með
Kristjáni eftir slysavarnaballið í sumar! Ha-ha-ha-ha! Ég
sé bara mest eftir því, að ég skyldi ekki gera það!“
Dóra þrífur utan um móður sína og snýr henni í hring
á gólfinu. En Stebba gamla er óvenjulega stirð í dag. Hún
losar sig með hægð og sezt niður.
„Ó-já, maður hefur nú heyrt það eftir þeim líka. Annars
er það nú Reykjavíkurferðin, sem fólk hefur aðallega á milli
tannanna.“
„Nú?“ Dóra skilur ekkert.
Stebba gamla ræskir sig: „Það segir-------blessað fólkið,
að þú hafir — að þú hafir verið að losa þig við eitthvað."
Andartak stendur Dóra með opinn munn og horfir ógáfu-
lega á móður sina. Svo breiðist skyndilega sterkur roði um
allt andlitið og hálsinn. Hún stendur lengi orðvana og horfir
niður fyrir sig. Hún kippist við, þegar móðir hennar klappar
á höndina á henni.
„Hver-------hver segir þetta?“ Röddin er ofurlítið rám.