Eimreiðin


Eimreiðin - 01.01.1955, Page 87

Eimreiðin - 01.01.1955, Page 87
eiMreibin RITSJÁ 75 73; 5- er., „0f, f. 0g“; bls. 74, 6. er., ”ser eg, f. sér og«. bls. 96, 2. er., »yðar, f. y8ur«. bls 11Qj 5 er) v rannar, f. hranna"; bls. 115, 5. er., ” ®ar’ Yður“; „systir beztu ættar, systir bezta ættar-“ (bezta ættar- slstir = frændkona); bls. 131, 4. er., •’A1la kveðja, f. Allra“; bls. 161, 2. er ’ «munngát, f. mungát“; bls. 173, g er ’ „Íelldur, f. fylldur"; bls. 227, er'> „ása, f ála“. Vera má að ekki se ' andgert við séra Pál skálda í út- ®<llu af Sigurði Breiðfjörð, en aldrei 'að hann eins og hann er látinn ®era hér neðst á bls. 181. N’a‘st má geta þess, að upphafs- stafir eru þar sem lágstafir eiga að ' ei a, ellegar þá á hinn veginn. Dæmi aiT1 hið fyrra ýr fyrra bindinu: bls. Q5, 3. er., „Fróni, f. fróni“; bls. 221, ,! er ’ „Rósa, f. rósa“; og úr síðara mdinu, bls. jg45 4 er„ „Skörðu- n°>ður á -Gili, f. -gili“. Um hið sið- ara eru þessi dæmi úr fyrra bindinu: (h 5- lína, „getu þina, f. Getu“ / e- Qgmundargetu); bls. 177 neðst, 2^u Reikningsgötu, f. Litlu"; bls. w ’ i- er., „heimri drangur, f. eirnri-Drangur". ^tundum eru greinimerki sett svo a ht, að ekkert vit fæst út úr text- anum, ef tekið er mark á þeim. Er Urns staðar grunsamlegt að þetta ^tafi af bvi^ a8 profarkalesari (sem b s ekki þarf að vera útgefandinn) a 1 ekki skilið mál Sigurðar, og svo ett kommur sinar eða punkta af ^andahófi. Á bls. 27 í fyrra bindinu skáldið að lýsa hlýnandi veðri á U»iarmálum og segir: „Heyrast væt- ^r ólum i hlunkar næturfrera“. Sig- -. Ur n°tar nokkuð oft neitunarat- ’tksorðið „vætur" (ekki), sem er eld- fornt í málinu og mætti vera öllum rnlnnisstætt úr Þrymskviðu. En hvort sem prófarkalesari skildi það eða ekki, skaut hann inn kommu á eftir fyrri braglinunni og rak þar með allt vit út úr vísuhelmingnum. Á miðri bls. 89 er prentað: „sjálfur, minn, ég“, og er í því engin vitglóra. En „ég“ er þama nafnorð og hefur skáldið það i karlkyni; kommunni á eftir „minn“ er ofaukið, og það er hún, sem fer með vitið út í veður og vind. I neðsta erindinu é bls. 116 vinnur komman á eftir „bráðir" al- veg sama afrekið, og henni hæfir þvi ekki betra en að vera send norður og niður. Þó mætti gera annað við hana, en það er að flytja hana aftur á bls. 132 og fé henni stað aftan við „ei“ i fyrstu braglinu 2. erindis. Þar verð- ur lesarinn a. m. k. að hugsa sér kommu til þess að bjarga hinu einkar skynsamlega viti skáldsins. Erfitt verður um vit, ef komman á eftir fyrsta orðinu í 4. er. á bls. 195 á að fá að standa. „Smá (þ. e. hin smáa, litla) nornin mín er nákvæm“, er það, sem skáldið er að segja. Á mörg- um stöðum öðrum eru greinimerki sett ósköp óskynsamlega, en ekki með eins hrottalegum afleiðingum. Svo er t. d. um kommuna í næstneðstu linu á bls. 74 í sama bindi. En þar finn- um við orðið „sem“, og eins og mann- ýgir tarfar ærast (að sögn), ef þeir sjá rauða dulu, svo ærast og margir prófarkalesarar, ef þetta litla orð verður á vegi þeirra, og til þess að það skuli ekki ana til vinstri og skað- skemma næsta orð á undan, setja þeir þann broddgölt, er komma heitir, inn á milli. Hingað til hafa menn skrifað æi-jæja fremur en æi, jæja (bls. 148). tJr hinu bindinu má taka þessi dæmi um óheppilega merkjaskipun: Á bls. 20 er síðasta erindið höggvið

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.