Eimreiðin - 01.01.1955, Qupperneq 87

eiMreibin
RITSJÁ
75
73; 5- er., „0f, f. 0g“; bls. 74, 6. er.,
”ser eg, f. sér og«. bls. 96, 2. er.,
»yðar, f. y8ur«. bls 11Qj 5 er)
v rannar, f. hranna"; bls. 115, 5. er.,
” ®ar’ Yður“; „systir beztu ættar,
systir bezta ættar-“ (bezta ættar-
slstir = frændkona); bls. 131, 4. er.,
•’A1la kveðja, f. Allra“; bls. 161, 2.
er ’ «munngát, f. mungát“; bls. 173,
g er ’ „Íelldur, f. fylldur"; bls. 227,
er'> „ása, f ála“. Vera má að ekki
se ' andgert við séra Pál skálda í út-
®<llu af Sigurði Breiðfjörð, en aldrei
'að hann eins og hann er látinn
®era hér neðst á bls. 181.
N’a‘st má geta þess, að upphafs-
stafir eru þar sem lágstafir eiga að
' ei a, ellegar þá á hinn veginn. Dæmi
aiT1 hið fyrra ýr fyrra bindinu: bls.
Q5, 3.
er., „Fróni, f. fróni“; bls. 221,
,! er ’ „Rósa, f. rósa“; og úr síðara
mdinu, bls. jg45 4 er„ „Skörðu-
n°>ður á -Gili, f. -gili“. Um hið sið-
ara eru þessi dæmi úr fyrra bindinu:
(h 5- lína, „getu þina, f. Getu“
/ e- Qgmundargetu); bls. 177 neðst,
2^u Reikningsgötu, f. Litlu"; bls.
w ’ i- er., „heimri drangur, f.
eirnri-Drangur".
^tundum eru greinimerki sett svo
a ht, að ekkert vit fæst út úr text-
anum, ef tekið er mark á þeim. Er
Urns staðar grunsamlegt að þetta
^tafi af bvi^ a8 profarkalesari (sem
b s ekki þarf að vera útgefandinn)
a 1 ekki skilið mál Sigurðar, og svo
ett kommur sinar eða punkta af
^andahófi. Á bls. 27 í fyrra bindinu
skáldið að lýsa hlýnandi veðri á
U»iarmálum og segir: „Heyrast væt-
^r ólum i hlunkar næturfrera“. Sig-
-. Ur n°tar nokkuð oft neitunarat-
’tksorðið „vætur" (ekki), sem er eld-
fornt í
málinu og mætti vera öllum
rnlnnisstætt úr Þrymskviðu. En hvort
sem prófarkalesari skildi það eða
ekki, skaut hann inn kommu á eftir
fyrri braglinunni og rak þar með
allt vit út úr vísuhelmingnum. Á
miðri bls. 89 er prentað: „sjálfur,
minn, ég“, og er í því engin vitglóra.
En „ég“ er þama nafnorð og hefur
skáldið það i karlkyni; kommunni á
eftir „minn“ er ofaukið, og það er
hún, sem fer með vitið út í veður og
vind. I neðsta erindinu é bls. 116
vinnur komman á eftir „bráðir" al-
veg sama afrekið, og henni hæfir þvi
ekki betra en að vera send norður og
niður. Þó mætti gera annað við hana,
en það er að flytja hana aftur á bls.
132 og fé henni stað aftan við „ei“
i fyrstu braglinu 2. erindis. Þar verð-
ur lesarinn a. m. k. að hugsa sér
kommu til þess að bjarga hinu einkar
skynsamlega viti skáldsins. Erfitt
verður um vit, ef komman á eftir
fyrsta orðinu í 4. er. á bls. 195 á að
fá að standa. „Smá (þ. e. hin smáa,
litla) nornin mín er nákvæm“, er
það, sem skáldið er að segja. Á mörg-
um stöðum öðrum eru greinimerki
sett ósköp óskynsamlega, en ekki með
eins hrottalegum afleiðingum. Svo er
t. d. um kommuna í næstneðstu linu
á bls. 74 í sama bindi. En þar finn-
um við orðið „sem“, og eins og mann-
ýgir tarfar ærast (að sögn), ef þeir
sjá rauða dulu, svo ærast og margir
prófarkalesarar, ef þetta litla orð
verður á vegi þeirra, og til þess að
það skuli ekki ana til vinstri og skað-
skemma næsta orð á undan, setja
þeir þann broddgölt, er komma heitir,
inn á milli. Hingað til hafa menn
skrifað æi-jæja fremur en æi, jæja
(bls. 148).
tJr hinu bindinu má taka þessi
dæmi um óheppilega merkjaskipun:
Á bls. 20 er síðasta erindið höggvið