Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 16

168
EIMREIÐIN
sönnun þess, að við séum og viljum verða norræn menningar-
þjóð, sem þekkir og metur helztu afrek frænda sinna og
nágranna í íþrótt orðlistar og skáldskapar.
VII.
Að gömlum sið skal að lokum reynt að lýsa manninuni
Martin A. Hansen. Hann var lágur vexti, en þéttur á velU»
heldur þungfær og seinn í svifum, hæglátur og eins og feim-
inn í framgöngu, en fagureygur og svipmikill, svo að engum
duldist persónuleiki hans, festa og íhygli. Honum virtist stirt
um mál í fyrstu vegna hæglætis og hógværðar, en gerðist
hress og glaður í samtali, spurði þá margs og hafði yndi af að
segja frá, ef áheyrendur kunnu að hlusta og létu eftirvænt-
ingar gæta í þögninni. Þá varð frásögn Martins A. Hansens
eins og þráður, sem raknar af sjálfum sér og reynist meiri og
lengri en nokkur getur við búizt. Hann ræddi bókmenntir
og menningarmál af mikilli leikni, var kíminn og hnyttinn,
lofaði varlega, en fordæmdi naumast, leyndi vel skapsmun-
um sínum og lét niðurstöðuna fremur kennast en skella í
tönnum. Aðdáun hans varð ríkust og opinskáust, ef hann var
inntur eftir fögrum stöðum, sem frá segir í bókum hans, og var
þá för upplifunarinnar og hrifningarinnar oft heitið til Nor-
egs, sem honum fannst meira til um en nokkurt land annað
að Austur-Sjálandi undanskildu og einhverjum dönskum
eyjum, sem undirritaður þorir ekki að staðhæfa, hvort til
séu í skáldskap eða veruleika. Martin A. Hansen var glað-
lyndur alvörumaður og bóndi af hug og hjarta, þó að heim-
ili hans væri lengst af við borgarstræti. Það er á orði haft
hvílíkur vinnugarpur hann var til ritstarfa. Bækur hans urðu
til með þeim hætti, að hann lokaði sig inni löngum stund-
um, vann myrkranna milli og unni sér vart svefns eða matar
fyrr en sigur var unninn. Þá varð hvíldin oft sú að ferðast,
kanna nýjar slóðir eða rifja upp gömul og góð kynni af lönd-
um, sem voru honum hugstæð í endurminningunni. Martin
A. Hansen var í tölu þeirra kappsmanna, er ætla sér ekki af
og sýna sjálfum sér enga tillitssemi. Hann sleit sér út og þý*
meira, sem hann var samvizkusamari og vandlátari en flestir