Eimreiðin - 01.07.1956, Qupperneq 37

KOSS
189
að ég gerði mér grein fyrir því, að nokkuð væri að rofa til.
— Ég gaut augunum til stúlkunnar, meðan við sátum þarna.
Aldrei leit hún til mín, enda átti ég ekki von á því, og þess
vegna voru það mér engin vonbrigði. Þó fann ég undir niðri,
að ég hefði fúslega þegið það.
í vagninum settumst við aftur hvort móti öðru. Hún leit
ekki á mig. Meðan við skröltum upp óbyggðirnar, horfði
ég út um gluggann. Nú var sólskin og heiður himinn, hið
íegursta veður. Einhver hópur af fólki fór að syngja. Fleiri
og fleiri tóku undir.
Fyrir ofan Bláfell ávarpaði maðurinn, sem sat við hlið
naér, stúlkuna. Ég held, að hann hafi eitthvað minnzt á feg-
urð veðursins. — Hún leit undrandi á hann sínum stóru, sorg-
nræddu augum. Svo sagði hún eitthvað, fáein orð, á máli, sem
ég skildi ekki. Hún var þá útlendingurl
,,Do you speak english?" spurði sá langi.
Hún bara hristi höfuðið.
„Sprechen Sie deutsch?"
Ekkert svar.
„Þetta er einhver fegurðardís frá Suðurlondum," sagði
maðurinn, eins og við sjálfan sig.
Við það sat. Hann var löngu hættur við að reyna að hefja
samræður við mig. Eðlilega datt mér í hug, að honum væri
vorkunn. Þögull drumbur við hlið honum, og á móti honum
ótlend stúlka, sem ekki skildi neitt af þeim mörgu málum,
sem hann hafði nasasjón af.
„Kannske hún sé dönsk?“ sagði ég.
Hann hrökk við og leit undrandi á mig. Hafði ekki búizt
við neinu hljóði úr þeirri átt! Ég gat ekki annað en brosað,
sjálfum mér til mestu undrunar. En hann hallaði sér áfram.
„Er De máske dansk?“
Svo sagði hún fáein orð á máli, sem við skildum ekki.
„Ég gæti bezt trúað því, að hún væri frá Serbíu eða Pól-
landi,“ sagði sessunautur minn.
„Og ég veit ekki,“ sagði ég til þess að þóknast honum
með því að segja eitthvað.
Hann hóf nú langan lestur um málfræði og margt fleira.
Ég sagði stundum ja-á eða humm — og brátt þagnaði hann