Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 39

KOSS
191
hvað það var, sem þessi stúlka kom með til mín, þarna í
djúpri ró hinna miklu fjalla.
Ef til vill hefur kossinn ekki verið langur, en það var koss.
Ef til vill varir hann enn — að einhverju leyti. — Hún beygði
sig niður, tók upp peysuna og hraðaði sér út. í myrkrið —
írá mér. Ég leit til tunglsins af tilviljun, röndin var ekki
breið, er sást yfir jökulinn. Þetta höfðu verið fáein augna-
blik, en þau réðu úrslitunum.
Ég sofnaði ekki snemma, en ég svaf vel. Hin tryllta hring-
iða hugans hafði verið rofin, rekaldið komizt út úr endalausri
rás endurtekninganna, — sjúklegri sjálfspísl, út í straum lífs-
ins. Ég svaf til hádegis og vaknaði undrandi og nærri því
glaður. Ég hafði sofið úti í poka mínum. Nú fékk ég mér
góðan bita, hallaði mér svo út af aftur og sofnaði. Fararstjór-
wn kom til mín.
»,Eruð þér eitthvað veikur?“
Ég kvað nei við því, sagðist hafa sofnað seint, sem var
satt, og vildi hvíla mig.
Síðari hluta dagsins var lagt af stað lieim. — En nú brá
svo við, að hvorugir sessunauta minna komu í sæti sín,
hvorki sá langi er hjá mér hafði setið — hann hafði nú troð-
sér niður í aftasta bekk vagnsins, — langaði ekki til að
þegja alla leiðina heim, — né stúlkan fagra, er setið hafði
andspænis mér. Hún hafði fært sig framar í vagninn og leit
hvorki til hægri né vinstri. Mér þótti vænt um, að hún
tór úr sæti sínu andspænis mér. Þú getur eflaust skilið það.
^íér leið undarlega vel á heimleiðinni. Ég var þreyttur, en
fargi hafði verið létt af mér — ég var nýr maður, leystur úr
dróma.
Það var komið myrkur, er við komum til Reykjavíkur. Við
yfirgáfum vagninn hjá Hreyfli. Ég sá, að hún náði sér í bifreið
°g lét poka sinn og tösku í hana. Svo svipaðist hún um.
Ég stóð þarna rétt hjá, — ég fékk hjartslátt.
Þá kom hún auga á mig. Hún aðeins brosti, og augu henn-
ar ljómuðu. Mér finnst ég enn sjá þau. Svo hvarf bíll henn-
ar út í myrkrið."-----
»Og þið sáust aldrei framar,“ sagði ég.
„Nei, auðvitað ekki,“ sagði hann eftir litla þögn.