Eimreiðin - 01.07.1956, Qupperneq 68

EIMREIÐIN
ætlaði hún að halda tafarlaust til Vesturvíkur, þetta hafði
reynt svo mikið á taugarnar.
Að hagnast um tvö pund á viðskiptum, sem virtust nokk-
um veginn áhættulaus, það átti nú við hann Dai, og hann
lét það meira að segja eftir sér að taka upp léttara hjal.
„Sjáum til, Megan! Þú hefur þó ekki komið auga á ein-
hverja híbýlaprýðina þama í Vesturvík? Brókarklæddan
skartgrip, ha?“ Og svo hló hann.
Það leit vitanlega ekki sem bezt út, en samt sem áður hélt
hún af stað, svo að lítið bar á, daginn eftir. Hún hélt til bað-
strandarinnar, lét sig ekki muna um að greiða það okurgjald,
sem þeir á dvalarheimilinu kröfðust og lagði síðan leið sína
í helztu tízkuverzlun bæjarins. Og áður en klukkustund var
liðin, hafði hún eytt tíu pundum. Það gekk hún lengst, að
hún keypti sér hárauðan kjól og handtösku í sama lit. Þrem
næstu dögum eyddi hún að mestu leyti í verzlunum, og smám
saman endurheimti hún trú sína á hamingjuna. Fyrst um
helgina hafið hún tekið aftur gleði sína að fullu. Hún fór að
skoða sig um í fjörunni og á hafnargarðinum og spurði sjálfe
sig, hvort hún væri ekki hingað komin til að athuga menn,
sem ynnu ofanjarðar, — því að það skyldi hún ekki láta
henda sig aftur að giftast náunga, sem kæmi skríðandi upp
úr námugöngum, kolsvartur upp fyrir haus.
Vesturvík er dásamlegur sumardvalarstaður. Hún sat og
gæddi sér á ískökum, og kvöld nokkurt fór hún til Cheddar
til að skoða hina frægu dropasteinshella. Hún hélt sig utan
við hópinn, en tók eftir því, að maður nokkur veitti hennt
meiri athygli en kristöllunum í hellinum. Og viti menn. Á
heimleiðinni hittist svo á, að hann sat við hlið henni í al-
menningsvagninum. Þau tóku tal saman. Hann var frá Birm-
ingham, en honum þótti ekki hið minnsta til hellanna koma.
sagði, að hellarnir þarna austur á Indlandi væru ólíkt til-
komumeiri.
Þetta var geðþekkur maður og hæglátur — talaði svo greind-
arlega. Hafði orðið að halda heim frá Indlandi vegna mýra'
köldunnar. Hann var rafvirki og starfaði nú við verksmiðju í
Birmingham. Hann var hár vexti og holdskarpur og virtist
einmana, þráði sennilega, að einhver tæki hann að sér, en þó