Eimreiðin - 01.07.1956, Qupperneq 73

LOKAHRÍÐIN
225
„Hvemig á ég að spara saman alla þessa peninga?“ kjökr-
aði hún, og það vottaði fyrir þvermóðsku í röddinni.
„Þú getur svelt þig,“ sagði hann hranalega. „Og þú skalt
bara reyna það að eyða peningum í tuskudruslur á næst-
unni, þá skaltu fá að kenna á mér, — það máttu bóka.“
Sjaldan er ein báran stök. Megan var ekki heima, daginn
sem símskeytið kom; það var Sam, sem tók við því og reif
það upp. Hún fann það á eldhúsborðinu. —
„Kem á morgun upp úr hádeginu. Ted.“
Sam sat niðursokkinn í bók eftir Dickens, liann hafði feng-
ið hana að láni hjá nágrannanum. Hann þagði, og hún gat
ráðið það af baksvipnum, að það var vonlaust verk að ætla
sér að toga orð út úr honum. Hún fór upp á loft, lagðist
upp í rúmið, gripin annarlegu magnleysi í maganum. Eftir
andartak kom henni dálítið í hug, og hún reis upp með
hefndarglampa í augum. Nú bauðst tækifærið — nú eða
aldrei.
Daginn eftir Hjó hún sig sem bezt hún kunni, dyftaði sig
1 framan og tók inn asperín. Svo sagði hún við Sam:
„Það kemur gestur og drekkur te með mér í dag.“
„Einmitt það,“ sagði hann, „já, ég verð heima.“ Og hann
hélt áfram að lesa í bókinni. Þetta var að gera hana brjálaða.
„Hvenær byrjar þú að vinna?“ neyddi hún sig til að spyrja.
„Það fær þú að vita, þegar þar að kemur . . . En þú skalt
ekki ímynda þér, að ég fari að þræla fyrir þessum sextíu
pundum handa honum föðurbróður þínum, — nei, fjandinn
hafi það! Þann draug verður þú sjálf að kljást við — þó það
taki þig svo tíu ár.“
„Þú . . . þinn djöfull!“ hvíslaði hún. En um leið varð
hún gripin þessu magnleysi yfir um sig.
Sam hélt áfram að lesa.
Það kom aðeins ein lest eftir hádegið. Megan hefði getað
farið til móts við hann á brautarstöðina. En hún sat heima.
Hún vildi ekki eiga það á hættu, að Ted færi um hæl án
þess að fundum þeirra, hans og Sams, bæri saman. Vatnið
Vaf komið að suðu á eldavélinni, þegar barið var að dyrum.
Sam hélt áfram lestrinum; hann sat þarna í buxnaræflunum