Eimreiðin - 01.07.1956, Qupperneq 74

'J2G
EIMREIÐIN
eins og niðurgróinn og hafði brett ermarnar upp fyrir oln-
boga. Hún lokaði eldhússdyrunum á eftir sér; henni varð
þungt urn andardráttinn. Ted stóð úti á dyraþrepinu og hélt
á lítilli handtösku. Hann hafði linan hatt á höfði og bar regn-
kápuna snyrtilega samanbrotna á handlegg séti. Hann er
hinn prúðmannlegasti ásýndum, hugsaði hún með sér, og mað-
ur, sem tekur sér svo langa ferð á hendur, aðeins til þess að
endurnýja sumarleyfiskynni, hlýtur að meina eitthvað með
því. Henni jókst sjálfstraust.
„Komdu sæl, Megan — ég þori að veðja um, að þú hefur
aldrei búizt við því, að ég kæmi,“ sagði hann og reyndi að
sigrast á feimni sinni.
Hún brosti blítt, andvarpaði og reyndi að vera kúguð og
buguð eiginkona, sem biður sáran um liðsinni. Hún greip
um arm hans, hallaði sér hálfkjökrandi að barmi hans, svo að
hann fyndi ilminn úr hári hennar, sem hún hafði þvegið um
morguninn. Hann spurði dálítið hikandi:
„Nú, hvað amar að?------Svona, svona nú. Hefur þú saknað
mín?“
„Það hefur gerzt dálítð,“ hvíslaði hún. „Maðurinn minn ei
heima.“
Hann stirðnaði við.
„Já, en þú sem sagðir mér, að hann væri látinn?"
„Það var misskilningur. Honum var bjargað, eftir að hann
hafði verið kviksettur niðri í námugöngunum í fulla viku • • •
Ó, Ted, hann hefur verið svo vondur við mig. Mér hefur legj®
við sturlun. Ég þoli það ekki lengur, nei, ég þoli það ekki-
Hún herti takið um arm honum.
Kona þarf sjaldan lengi að skírskota til verndarhvatar karl'
mannsins. Enda þótt Ted væri enn ekki fyllilega ljóst, hvern
ig allt var í pottinn búið, kom ákvörðunarfesta í svip hans-
Hann hafði verið á Indlandi og taldi sig veraldarvanan. Þetta
sviphrjúfa, óhugnanlega námuhérað, inni á milli myrkra fjal'3'
liafði vakið með honum gremju og leiðindi, og nú stóð frarnm1
fyrir honum fíngerð og ljúf kona, sem var bundin harmsai
um örlögum við þennan stað — fyrir eitthvert hrottafeng10
skítmenni, sem fórst illa við hana.
Samt sem áður lét hann sér nægja að tuldra varfærnisleg3'