Eimreiðin - 01.07.1956, Síða 75

LOKAHRÍÐIN
997
„Það er nú það, — en viltu þá að ég ræði við hann?“
„Já,“ hvíslaði hún, lágt og veikt.
„Og viltu þá hverfa á brott með mér?“ spurði hann með
nokkrum ugg.
Hún hallaði höfði sínu aftur að barmi hans og fól sig
forsjá hans.
„Já,“ svaraði hún svo lágt, að varla heyrðist.
Sam leit upp frá lestrinum, þegar þau komu inn. Teboll-
arnir stóðu á dúkuðu borðinu, sem var hreinlega og snyrti-
fega búið, enda þótt brauðið væri af skornum skammti. Sam
var eins og stirðbusalegur stritjálkur samanborið við Ted,
hávaxinn og spengilegan. Augnatillit Megan var skyndilega
°rðið heitt, og hún sagði við mann sinn, sem heilsaði gestin-
um með því að hneigja sig stuttaralega.
„Þetta er kunningi minn frá Vesturvík."
„Friðill þinn, áttu við,“ urraði hann og sendi gestinum
oblíðar augnagotur.
„Má ég ekki bjóða þér sæti, Ted?“ sagði hún, og lét sem
hún heyrði ekki athugasemd Sams. Svo fór hún að hella vatni
í teketilinn.
„Nú er nóg komið!“ hrópaði Sam. „Það skal aldrei verða,
að friðlar konu minnar setjist að tedrykkju á mínu heimili!"
„Vertu ekki með þessi fíflalæti," sagði hún hikandi og
hélt áfram að hella vatni í ketilinn.
Hann lyfti fæti og sparkaði tekatlinum úr höndunum á
henni. Hann féll á eldavélina og brotnaði. Ted spratt ósjálf-
r^tt á fætur, og hatturinn hans féll á gólfið. Megan fór að
hjökra; ef til vill hafði hún brennzt á höndunum.
„Heyrið þér mig!“ hrópaði Ted.
Sam hallaði sér aftur á bak í sætinu og horfði beint fram-
an í hann.
•.Hvað hyggizt þér eiginlega fyrir í þessu máli?“ spurði
hann. En rödd hans var róleg og hæversk.
„Hann tekur mig á brott með sér!“ hrópaði Megan í
hraeði. Varir hennar voru herptar, augun brunnu af heift og
hefndarþorsta. En aðeins eitt andartak, því að hún hafði
Veitt því athygli, að Ted stóð og starði á hana. Síðan féll
hun grátandi út af á eldhússbekkinn.