Eimreiðin - 01.07.1956, Side 88

240
EIMREIÐIN
Allt líf var skuggi: úr raoldinni
myrkrið fló
og máninn huldist skýi
sem slokknað auga
og tíminn villtist og vindurinn
heit og sló
er vofurnar báru gullið í sína
hauga.
Svo þung var öldin að allan
skilning mig þraut
og uglur vældu og loftið titraði
af rógi:
ég lagði höndina á himinbogann
og skaut
og hæfði fegursta dýrið í Goðaskógi.
í saklausri angist drúpti
drottningin Hind
er dreyrinn seytlaði úr brjósti
konungsins Hjartar:
í nótt var eðli mitt nakið og sál
mín blind
— í nótt urðu hvítu liljurnar
mínar svartar.
Sýnishorn liinnar aðferðarinnar,
þar sem hugsunin er látin komast
af án ríms í venjulegum skilningi
orðsins, skulu tilgreind hér tvö að
lokum. Fyrra kvæðið kallast Fer-
skeytlur:
Rennur gegnum lijarta mitt
blóðsins heita elfur:
upp í strauminn bylta sér
kaldir sorgarfiskar.
Út um tálknin japla þeir
þungum svörtum kvörnum
þar til eins og kolabotn
undir niðri verður.
Sit ég við hið rauða fljót
— stari niðri djúpið
þar sem Gleði dóttir mín
liggur nár í myrkri.
Síðara órímaða ljóðið, sem nefnt
skal, er Örlög:
Við munum öll gleymast:
við sem eltum sílin í bæjarlæknum
páruðum nafn okkar í snjófölið
á ísnum
hlóguni og grétum á víxl
— öll munum við gleymast.
Líf okkar er sviptónn í ófullgerðri
hljómkviðu:
fýkur brátt sem neisti veg allrar
veraldar
— eftir liggur aska.
Og áfram snýst hnötturinn samur
og jafn
eins og við hefðum aldrei verið til:
Það er svo skrýtið að hugsa sér
þessa fögru jörð í sólskini
hugsa sér gras gróa og ull vaxa
á sauðum
eins og við liefðum aldrei verið til-
Jóhannes úr Iíötlum lítur í þess‘
um kvæðum yfir farinn veg, en sér
jafnframt til fyrirheitna landsins —
og þangað ætti hann að geta kom-
izt í fylgd með ungu og umdeildu
skáldunum, sem vilja ekki, að sál
þeirra verði gömul.
Helgi Sœmundsson■