Eimreiðin - 01.05.1962, Qupperneq 81

EIMREIÐIN
169
|jóðaunnendur halda. Þau eru fal-
ln í samsvörun hljóma málsins og
'erða ekki fengin á neinn annan
'att, og þótt þau séu ekki viðeig-
aridi eða til neinna bóta, nema þeg-
ar saman vinna hljómur og hugs-
Ulr, þá eru þau við slík skilyrði það
^t jarðar og því líkt heimsljós, að
Pau mega ekki missast og ekki
$kka í hlutfalli við annað mál,
sem sækir til þeirra lærdóma og
ydrmyndir sér til göfgunar, en
styrkir þau aftur á móti að kröfum
Ullr rökfesti, tilgang og margt ann-
a® þarflegt.
Því nær sem Ijóð færist lausu
^áli, því hættara verður fram-
Sjörnum mönnum, veilum í smekk
°§ menningu við að grauta þessu
tNennu saman, svo að hvorugt njóti
auðkenna sinna eða megi af öðru
j*ra neitt það, sem betur megi fara.
er því að halda þessum tveimur
e8nndum framsetningar stranglega
a®skildum í flestum tilfellum.
^em dæmi mætti benda á hesta-
ra-*kt Breta, og nafngiftir á afbrigð-
Ulrr þeim sem út af því starfi koma.
err rækta veðhlaupahesta og drátt-
arhesta, hvort kynið fyrir sig, og
§íta vei hreinleika stofnanna
e8gja. Það er þeim raunsönn
Uanðsyn, því kynblendingarnir gef-
',st flestir illa. Þó ber við að reynt
a® fjörga lata kynið og auka
11111 afl og nokkrir einstaklingar
1 _ra kynblendinga hljóta saman
J'IClra eða minna af eðliskostum
^fSgja foreldra þótt flestir erfi að-
Us gallana, og eru þeir, sem vel
tekst
með, miklar dýrðarskepnur,
u þá taldir sér í flokki og nefndir
mihestar, vita þá kaupendur
hvað í boði er. Er það í rauninni
eitthvað svipað, sem óskað er eft-
ir að Ijóðsæknir lausmálshöfundar
geri með rit sín og mun mest öll
sú andstaða, sem svo kölluð ljóð í
óbundnu máli hafa hlotið af því
tilkomin, að ljóðakaupendur þykj-
ast „fá gagl fyrir gás og grís fyrir
gamalt svín“, þegar þeim er feng-
in „Ijóðabók", sem reynist vera
óbundið mál, auk annarra vantana,
ana, sem á kunna að vera. Ljóð-
skáld missa hins vegar markað vöru
sinnar og virðingu annarra fyrir
starfi sínu, þegar allmikill hluti
þess, sem ljóð er kallað, reynist að
vera „rommlaust púns“, það er að
segja hljómlaust dót og gildisvana
eins og fölsuðu peningarnir, sem
á gang komu nú nýlega.
Eftirhreytur að loknu?n útvarps-
umrœðum um Ijóðlist.
Þau tíðindi hafa gerzt, að hóað
var saman völdum mönnum til þess
að ræða um það í útvarpi alþjóð
til fróðleiksauka, hvað væri ljóð.
Þessi atburður varð með þjóð,
sem á sérstöðu tungumáls síns það
mest að þakka, að hún er þjóð með
nokkur réttindi, en ekki ósamtaka
dreif manna, Ijóst og leynt undirok-
uð af öðrum, þjóð, sem á ljóðagerð
forfeðra sinna það að þakka mest
allra hluta, að tungumál hennar
hefur haldizt svo lítið breytt frá
sameiginlegri frumgerð skyldra
þjóðtungna, að það er bæði vitað
og virt af nálægum þjóðum, hversu
vel hér hefur til tekizt og raunar
viðurkennt og metið víða um heim.
Umræðuefnið var því nógu mik-
ilsháttar. Hitt mætti vera, að það