Eimreiðin - 01.01.1967, Síða 26

Úr bréfum Davíðs Stefánssonar
Nokkur frumdrög til skýringar
eftir
séra IJjjörn O. Björnsson.
I
Ástæðan til þess, að ég tók mér fyrir hendur að skrifa eftirfarandi
þátt um Davíð Stefánsson frá Fagraskógi sent skáld og mann, er ekki
sú að ég telji nrig neinn bókmenntafræðing á nokkurn hátt — ekki
einu sinni neitt sérfróðan um kvæði Davíðs —, heldur lritt, að ég er
meðal þeirra sennilega fáu manna er voru nákunnugir honum per-
sónulega — nánar til tekið: Þegar Davíð var á þrítugsaldri, var ég
nákunnugur honum; svo og á seinna hluta sjötta áratugar aldurs
hans; á öðrum tímum aldurs hans var ég engan veginn fjarri því
að vera nákunnugur honum, þó að við hittumst þá lieldur strjált.
Hins vegar skal því ekki neitað, að það ýtti undir mig, hvernig rit-
dómari Morgunblaðsins, hr. Erlendur Jónsson, skrifaði í það blað
um Síðustu ljóð og Davíð hinna seinni ára sem ljóðskáld.
Það verður fyrst og fremst Davíð sjálfur, sem ég ræði um í þætti
þessum, en þó, að sjálfsögðu, nteð mikilli hliðsjón af verkum hans
— réttar sagt kvæðunum.
Ég sný mér þá beint að því, að veita væntanlegum lesendum hlut-
deild í kynnum mínum af Davíð hinna yngri ára skv. einhverjum
liinum beztu heimildum sem yfirleitt eru fáanlegar um slíkt: bréf-
um, sem hann skrifaði mér á árunum 1916—1933 — sautján ára
tímabili. Ég á vís tólf bréf frá honum af því tímabili — öll löng nenia
eitt. Hins vegar hef ég fengið a. m. k. eitt bréf frá honum af þessu
tímabili, sem ég finn ekki nú; það er frá sumrinu 1916. Ég man
eina setningu úr því bréfi, davíðska vel! Hann kvartar í bréfinu
undan því hvað það dragist að liann fái bréf frá mér og veltir fyrir
sér hugsanlegum ástæðum — þ. á. m.: „Kannski þú sért dauður?"
En svarar sér jafnharðan sjálfur: „Björn Oddsson dauður! Þá eru nú
flestir dauðir!" — Frá 1933 liðu ellefu ár unz ég fékk næst bréf frá
Davíð — án þess að neitt sérstakt bjátaði á vináttu okkar á því tíma-
bili. Eftir það fékk ég limm bréf frá honum — að gefnum tilefnum