Eimreiðin - 01.01.1967, Blaðsíða 96

76
EIMREWIN
sLyrkur, svo að þrennar hnrðir
hrnkkn upp á gátt, og hverfihurð
hótelsins tók sprettinn eins og þak-
rella í norðanroki. — „Sérð’ ekki
íénaðinn í réttinni, drengur! Hann
er ekki beysinn né burðarlegur og
má víst ekki við hnjaskinu." En
salargólfið var fullt af æskulýð
borgarinnar, sem djassaði dæilega,
smástjáklandi og sætjórtrandi, elt-
ir þriggja sólarhringa næturvökur,
og syfjulegur svipurinn og dægur-
laga-jarmurinn runnu fagurlega
saman í listræna og menningar-
bleika abstrakt-tjáningu.
Gekk nú Leppalúði að snæð-
ingi með sama dugnaði sem að
snjómokstrinum áður. Skákaði
liann skyr-sánum á kné sér, saup
skyrið af barnti, en stýfði öræfa-
keppina úr hnefa. Voru tveir bitar
í kep]ii hverjum, en þrír í vinstr-
inni. Sóttist honum vel átið, og er
hann úr sögunni að sinni.
★
Skáhallt andspænis í öðru salar-
horni sátu þau Borgarstjóri og
Gríshildur góða og töluðu hljótt
saman. Taldi hún um fyrir honum
og táraðist mjög. Sagði hún, að
eigi mætti hann ofþjaka óskabiirn-
um borgar sinnar og öreigum, hús-
næðislausum og hitavana, og auk
þess fenntum 48 cm niður fyrir
allar hellur og kæmu ef til vill
aldrei upp aftur að eilífu. Væri
slíkur lýður ekki líklegur fil að
fleyta drápsklyfjum tugmilljóna,
sem enginn húðarklár gæti undir
risið. Gæti hæglega farið svo, að
þessi óskalýður borgarinnar reynd-
ist harla óæskilegur við næstu
kosningar á liimni og jörðu höfuð-
borgarinnar. Og Gríshildur góða
grét sáran yfir harðýgi borgarstjóra
og sálarháska hans við næstu kosn-
ingar.
Borgarstjóri hóf augu til him-
ins og varp sjónum of veröld víða.
En þar voru honum allar leiðir
kunnar, og flestar færar. Hóf hann
síðan upp raust sína kurteislega til
andsvara Gríshildi góðu. En áður
hann fengi orði nokkru útvarpað,
vatt sér þar inn „súrrandi á kross-
rellunni" Eiríkur sálaði járnhrygg-
ur og greip orðið formálalaust af
munni borgarstjóra og féll þegar
vei inní rulluna. Enda hafði hann
þaullesið „Tímann“ og „Morgun-
blaðið“ undanfarið.
„Skrattinn vorkenni Reykvíking-
um að bera hross-skrokka bæjar-
stjórnarinnar! Þetta mátti ég gera
sællar minningar, einn og óstudd-
ur, og vorkenndi mér enginn né
táraðist. Var hann þó seiglings-
þungur, hann Gráni gamli með
öllu gumsinu, utan af Héraðssönd-
um og inn að Lagarfljótsbrú, sem
þá var ekki til. Fékk ég mark og
lúskilding fyrir vikið, og þótti pen-
ingur í þann tíð. En hér flóir allt
og flæðir í tugmilljónum af verð-
lausum malar-krónum. Og eftir
þessu þeytist og þeysir fáráð þjóð-
in, þótt allt sé þetta tínt eins og
færilýs af hundsskinnsútnárunum
og hrygglengjunni á henni sjálfri.
Skrattinn vorkenni henni, — og
þeim hérna líka, í ’enni Reykja-
vík!“
„Satt var orðið, Eiríkur minn,“
mælti Borgarstjóri harla glaður og