Eimreiðin - 01.01.1967, Blaðsíða 109

LEIKHÚSSPJALL
89
um það að „framúr“-höfundar
koma með fátt á svið, sem Strind-
berg gamli lék sér ekki að áður —
og undantekningarlítið af meiri
snilli, en hann spannar fleiri stíl-
afbrigði í leikritagerð en nokkur
höfundur annar. Og flest það, sem
nú kallast „framúr“-stíll, var í
tízku sem „framúr“-stíll í Þýzka-
landi uppúr fyrri heimstyrjöldinni,
en aðeins skamman tíma.
Birgir Engilsberts er duglegur
höfundur, hefur glöggt auga fyrir
öllu sviðrænu — enda lærður í leik-
ntyndagerð — og hugkvæmur vel,
en agar sig ekki sem þyrfti í leik-
ritagerð. Bar mjög á þessu í „Loft-
bólum“, einþáttungi, sýndum í
Lindarbæ í fyrra, og Jaessi nýi ein-
þáttungur er með sömu smíða-
göllum. Of mikið um endurtekn-
ingar, verkið of langdregið — en
sjálf hugmyndin snjöll og sumar
setningarnar vel gerðar. Magnús
Jónsson er kannski meiri kunnáttu-
maður, en áróðurshneigðin ber list
hans ofurliði. Lakast er þó að hann
kann ekki að binda endi á verk
sín, og allt rennur svo út í sandinn
í heldur lágkúrtdegum eftirhreyt-
um. Þannig var það með „I.eik-
i'itið um frjálst framtak Steinars
fflafssonar í veröldinni", sem
Gríma sýndi fyrir tveim árum,
þannig er það með þennan nýja
einþáttung hans, „Ég er afi minn“.
Leikfélag Kópavogs undirbýr nú
sýningu á frönskum gamanleik,
».Boeing-Boeing“, sem hlotið hefur
miklar vinsældir á meginlandinu
°g á Englandi, og m. a. verið gerð
eftir honttm kvikmynd, sem sýnd
var sem jólamynd í Hóskólabíói
í ár. Klemenz Jónsson mun ann-
ast leikstjórn. fæikfélag Kópavogs
á í harðri samkeppni við höfuð-
borgina, en stendur sig með ágæt-
um, engu að síður og hefur mörg-
um dugandi leikkröftum á að
skipa.
Kannski fellur það naumlega
innan þessa ramma að segja frá
flutningi ójrerunnar „Mörtu" i
Þjóðleikhúsinu. Þessi ópera, sem
þýzka tónskáldið Frederich von
Elotow, samdi skömmu fyrir miðja
öldina sem leið, var frumflutt
í Þjóðleikhúsinu á annan í jól-
um, en heimskunn bandarísk söng-
kona, Mattiwilda Dobbs söng
aðalhlutverkið sent gestur — af
frábærri snilld. En óperan er held-
ur léleg sem tónsmíð, hrærigraut-
ur af þýzkum sentimentalisma og
franskri yfirborðskæti, sem fer
heldur illa saman. Von Flotow var
aldrei neinn snillingur, þó hann
kynni vel til verks — hvað er meira,
en sagt verður um þann sem samdi
textana, og hafa þeir að minnsta
kosti ekki versnað í þýðingu Guð-
mundar Jónssonar. Þau Sigurveig
Hjaltested, Guðmundur Guðjóns-
son, Kristinn Hallsson og Guð-
mundur Jónsson sungu önnur
helztu ltlutverkin, yfirleitt vel —
einkum var Kristinn Hallsson í ess-
inu sínu. Svala Nilsen hlaut síðan
það erfiða hlutverk að taka við af
Mattiwildu Dobbs. Hef ég heyrt
að hún syngi það með glæsibrag,
en að sjálfsögðu er óréttmætt að
vera þar með nokkurn samanburð.