Eimreiðin - 01.01.1967, Síða 88

68
EIMREIÐIN
Og kær er hún oss sem kærast hnoss,
hún Kanada, móðir vor.
Og lífsins dyr verða luktar fyr
en liggi á burt vor spor.
I sókn og vörn það sýnum við, börn,
að séum af stofni grein!
Þótt greini oss mál, oss sameinar sál,
sem söm er jafnan og ein.
En jafnframt því og Guttormur var ágætur Kanadamaður, sem
har í brjósti djúpa ást til fæðingarlands síns, var hann rótgróinn Is-
lendingur, er unni Islandi hugástum. Fögur og myndrík íslands-
kvæðin, senr hann orti áður en hann heimsótti ættjörðina í fyrsta
sinni 1938, bera því vitni, hve heitt hann unni henni og dáði ís-
lenzkar menningarerfðir. Eðlilega leit hann þó ísland nokkuð öðr-
um augunr eftir heimsóknir sínar þangað, en seinni heimferðina
fór hann sumarið 1963, eins og mörgunr mun í fersku minni; og þó
að hann væri þá nærri hálfníræður að aldri, naut hann ágætlega
þeirrar heimferðar eigi síður en hinnar fyrri. Um hitt er óþarft að
íjölyrða, hver aufúsugestur lrann var heimaþjóðinni og hve ágæt-
unr viðtökunr hann átti þar að fagna að verðleikum. Kunni hann
það einnig vel að nreta, eins og fagurlega lýsir sér í íslandskvæðunr
Irans eftir heimferðina 1938. Kynnin við land og þjóð höfðu glöggv-
að honunr skilning á þeinr háðum og dýpkað ást hans og aðdáun
á þeim. Lesi menn t. d. kvæði hans „ísland“, ort eftir ferð hans þang-
að 1938, senr þrungið er hrifningu og ástarhug, en þetta er seinasta
erindið:
Að sækja Jrig heim yfir liöfin breið,
er lieiminn að sjá og skoða,
úr sólseturs höfnum að halda leið
og hverfa’ inn í morgunroða,
og vekja það upp, sem er æðst og bezt,
og ei verður sagt né skrifað.
Að sækja jtig heim — það er happið mest
að hafa til einhvers lifað.
Ekki er aðdáunin á Islandi minni í eftirfarandi erindum í kvæða-
flokknum „Héðan og handan“ í seinustu kvæðabók lrans, og auð-
fundið, hvernig minningarnar úr íslandsferðinni halda áfram að
liita honum um hjartarætur:
Andlit sem einu sinni
á árunum birtist mér