Eimreiðin - 01.01.1967, Qupperneq 115

ItlTSJÁ
95
tilfinninga, stundum syngjandi sælir
og kunnum okkur ekki læti, stundum
beiskir og vonsviknir," segir á einum
stað í bókinni. Og ennfremur segir
þar: „Geislar gleðinnar voru stund-
um svo heitir, að við brenndum okk-
ur á þeim, en fyrir kom líka, að okkur
varð svo kallt, að héluna lagði alveg
inn að hjartarótum ... Þetta voru
mörgum ár heitra ásta og ástarsorga
... Ég fékk að sjálfsögðu snert af
þessu, en var þó, sem betur fer, sjald-
an þungt haldinn .. .“
Og svo einn góðan veðurdag er stúd-
entsprófinu lokið, og nokkrir bekkjar-
bræður ákveða Þingvallaferð í tilefni
af þessum merka áfanga. Áður þreytti
höfundurinn jró daglanga drykkju í
laut nokkurri vestur á Melum, ásamt
Jóni Eyþórssyni, og báðir urðu svo
mikil ofurmenni áður en lauk, að
hvorugum þótti nokkurt ævistarf, sem
til greina gat komið, samboðið hinuml
Þetta stúdentagildi minnir undirritað-
an á frásögn Árna Tliorsteinssonar
tónskálds af fagnaðarfulli stúdenta
vorið 1890 suður í Skildingarneshól-
um, er þeir gengu þar til fundar við
Bakkus konung og óku sjálfir veizlu-
föngum á gömlum handvagni.
Frásögn séra Sveins Víkings lýkur
þar í öðru bindi endurminninganna,
að hann liefur lokið háskólaprófi í
guðfræði og predikað fyrir fullu
húsi — bæði í Dómkirkjunni og Frí-
kirkjunni í Reykjavík, en í miðjum
próflestrinum hafði það hent hann
að lenda í hernaðaraðgerðum, sem
hann lilaut ámæli fyrir og meira að
segja blaðaskrif, en það var út af þátt-
töku hans í aðförinni að rússneska
drengnum, sem tekin var með of-
beldi á heimili Ólafs Friðrikssonar.
Bæði þessu atviki og öðrum segir liöf-
undurinn frá af liispursleysi, og virð-
ist enga tilraun gera til þess að fegra
smn hlut. Enn mun meiga vænta að
minnsta kosti eins hindis í viðbót af
endurminningum séra Sveins Víkings,
og munu lesendur fyrri bókanna vafa-
laust bíða þess með eftirvæntingu.
I. K.
Ingólfur Jónsson frn Prestbnkka:
LÁTTU LOGA, DRENGUR -
Dagur fjármálamanns. — Mynd-
skreyting: Atli Már. — Skuggsjá
1966.
Þetta er fyrsta skáldsaga Ingólfs
Jónssonar, en áður hefur hann gefið
út nokkrar barna- og unglingabækur
og tvær ljóðabækur. Að sumu leyti er
þessi nýja bók Ingólfs líkari ævisögu
en skáldsögu, einkunr fyrir það, að
engum dylst að verið er að lýsa ákveð-
inni persónu, sem margir kannast þar
að auki við. Og þetta undirstrika og
staðfesta teikningar Atla Más.
En höfundurinn býr efni sitt list-
rænum búning, fer nærfærnum hönd-
um um þann margslungna persónu-
leika, sem liann er að lýsa.
Um leið og hann bregður upp allt
að því hrollvekjandi mynd af hinum
kaldrifjaða bragðaref og liarðsvíraða
fjármálamanni, sem einskis svífst, ef
svo ber undir, dregur hann einnig
fram jákvæðar hliðar i sálarlífi hans.
Beztir þykja mér kaflarnir, sem segja
frá bernsku- og uppvaxtarárum
drengsins, sem í kröm sinni og um-
komuleysi bregður á sig grímu, sem
æ síðan fylgir honum og dylur hinn
innri mann. Og þannig birtist hann
lesendunum lengst af með kalið
hjarta og bæklaða sál og líkama, þó
að undir ísskorpunni leynist við-
kvæmni og tilfinningahiti.
Yfirleitt er fyrri hluti bókarinnar
samfelldari og betur samin, en þegar
gríman hefur mótað sögupersónuna
til fulls og út í sjálfa lífshörkuna er
komið, er eins og frásögnin verði laus-
ari í reipum — ágripskenndari.