Eimreiðin - 01.05.1968, Blaðsíða 43

KLÚTURINN
115
inn kom upp í kverkar mér. Ég hafði naumast brotið klútinn sund-
ur, er hjarta mitt nötraði af hrifningu og unaðurinn jókst um allan
helming. Ég tók klútinn af mér og rétti fátæka manninum hann.
Hann tók við klútnum og vafði honum um sár sín. I sama bili kom
sólin fram og kyssti mig á hálsinn.
XIII.
Þegar ég kom lieim að húsinu okkar, gekk ég allt í kringum það.
Loks kom ég að glugganum hennar mömmu, sem hún var vön að
horfa út um. Staðurinn var furðu eyðilegur. Sólin hellti geislum
sínum yfir hann, lirin brenndi ekki, en vermdi, og kyrrð var yfir
öllu. Nokkrir menn gengu um, og annar þeirra strauk urn enni
sér og varp öndinni svo varla heyrðist. Mér finnst það andvarp liggja
ennþá í loftinu.
Hve lengi stóð ég þarna? Eitt eða tvö augnablik eða ef til vill
lengur? Loks herti ég upp hugann og gekk inn í húsið. Þegar ég
kom inn, sat nróðir mín sálaða við gluggann, eins og hún var vön.
Ég heilsaði og hún tók kveðju minni. Nú fann ég allt í einu með
sjálfum mér, að ég hefði gert henni rangt til. Klútinn fallega, sem
hún hafði átt og bundið um höfuð sér á hátíðis- og lielgidögum,
hafði ég tekið og gefið hann fátæklingi, til að vefja um fætur sér.
Ég komst ekki að því að biðja hana að fyrirgefa mér, því hún leit
til mín með ósegjanlegri ástúð og blíðu í svip. Ég horfði líka á
hana og hjarta mitt fylltist innilegri gleði, eins og á sabbatsdaginn,
þegar mamma batt klútinn um höfuð sér í fyrsta skipti.
Hér lýkur sögunni af klútnum hennar móður minnar sálugu.
Jóhann Bjarnason þýddi.