Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 42

114
EIMREIÐIN
augu ísraels, svo þeir sáu ekki þrengingar hans. Hvar heyrði hann
vínið blessað og hvernig átti hann að hlýða boðinum um þrjár mál-
tíðir á helgidögum? Hafi hann ekki fengið mat sinn úr hendi ná-
ungans, hlýtur miskunnsemi guðs að liafa fært honurn fæðu.
Mikil er sú gestrisni, sem kernur mönnum til að byggja hús og
skipa embættismenn, að sjá fyrir fátæklingum. En ég dásama íbú-
ana í bænum okkar, þótt þeir hafi að vísu ekki byggt hæli fyrir ör-
eiga né sett embættismenn þeirn til forsjár. Hver maður í bænum,
sem er þess megnugur, hýsir hinn fátæka á heimili sínu, þannig sér
hann neyð bróður síns og huggar hann og styður í þrenginum hans.
Og synir hans og dætur sjá verk hans og læra af þeim.
Og lendi einhver í bágindum, svo hann andvarpi, bergmála vegg-
ir hússins af andvörpum allra öreiganna, og hann skilur, að margir
búa yfir þyngri hörmum en hann. Og svo sem hann miskunnar sig
yfir hina fátæku, þannig mun og drottinn miskunna sig yfir hann.
XIL
Nú læt ég útrætt um fátæklinginn og minnist á klútinn hennar
móður xninnar, sem hún batt um hálsinn á mér, daginn sem ég var
fermdur.
Þennan dag var ég á heimleið frá samkunduhúsinu til miðdegis-
verðar, klæddur sem brúðgumi, þrunginn heitri gleði og í góðu
skapi, því ég liafði haft bænaböndin á mér.
A leið minni gekk ég fram á fátæklinginn, er sat í grjóthrúgu
og gerði að sárum sínum, klæddur slitnum fatagörmum, hreinustu
ræflum er fengu jafnvel ekki hulið kaun hans. Hann leit til mín,
og sárin á andliti hans störðu á mig eins og glóandi gneistar.
Það var sem hjarta mitt hætti að slá, ég tók að titra í knjánum, mér
sortnaði fyrir augum og mér fannst heimurinn ganga úr skorðunr.
En ég herti upp hugann, kinkaði kolli og heilsaði honunr, og hann
tók kveðju rninni.
Þá fékk ég hjartslátt og mér hitnaði á eyrum. Elnaður, senr ég
hafði aldrei fundið fyrr, fór skyndilega um nrig allan. Þessi unaður
gagntók varir nrínar, nrunn og tungu, ský féll frá augunr mér og ég
sá í veruleika, það sem mér hafði verið sýnt í draumi. Þannig stóð
ég og starði franr undan nrér. Sól var hátt á lofti, enga nranneskju
að sjá og aðeins guð miskunnseminnar sat á himni sínum, horfði
niður á jörðina og lét ljós sitt skína á sár fátæka mannsins.
Ég tók að losa unr klútinn til að ná betur andanunr, því grátur-