Eimreiðin - 01.05.1968, Blaðsíða 70

142
EIMREIÐIN
meira að segja verður hún ekki
munuð. Núorðið roðna ég niðrí
iljar þegar mér verður liugsað til
þess hvernig ég lét rneðan Fella-
hin í Alsír voru að burðast við
að frelsa landið sitt nreð því að
plokka úr mér augað. Hjá vitr-
ari mönnum með lifandi sálir
vekur kvölin gjarnan óslökkv-
andi forvitni og einskonar öfund,
eitthvað í ætt við þá áráttu að
vilja endilega standa undir regn-
boganum; sem betur fer eru slík-
ir menn sjaldgæfir. Alversti sad-
istinn í okkar hópi var guðfræð-
ingur og mystíker, ættaður frá
Kiel ef ég man rétt, hann var
sýknt og lieilagt að röfla um E1
Greco og van Gogh og burðaðist
með bækur eftir heilagan Ignatí-
us austurfyrir Don og aftur til-
baka vesturundir Karpatafjöll;
hann trylltist ef við brenndum
kirkju án þess að bjarga úr henni
íkonunum fyrst. Annars skipti
hann ekki skapi og vildi endi-
lega brenna allt sem fyrir varð,
einkum ef það var lifandi. Hann
liafði vakandi andlit þolinmótt,
alltaðþví viðkvæmt, og tregi í
auga, röddin heit og aðlaðandi
fyrir börn. Hann talaði oft um
helga menn í Indlandi sem blind-
uðu sig með því að glápa í sólina
eða gengu þúsund mílur á hnján-
um tilað drekkja sér í Ganges.
Hann var alltaf uppfylltur af
áhuga þegar við höfðurn fengið
fyrirmæli um einhverjar gagnað-
gerðir, alveg einsog verið væri að
undirbúa áramótahátíð í háskól-
anum hans, þangað sem menn
korna í smóking með lilju fram-
aná ásamt ilmveru í blæjum úr
silkiefni. Það var einsog hontirn
riði á lífinu að finna eitthvað,
rétt einsog idíót sem talið hefur
sjálfum sér trú um að hann sé sá
sem skapaður hafi verið til að
verða mannkyninu útum perpe-
tuum mobile. En hann fann
þetta aldrei. Eftir hverja skæru-
liðahreinsun var hann niðurdreg-
inn einsog gullgerðarmaður eftir
eina misheppnaða tilraunina
enn. Hann fór að verða fáorður
og niðurdreginn og var tekinn
að horast.
Holmgxen gaut til mín aug-
anu, þrútnu af ákefð, en ég
nennti ekki að setja upp eftir-
væntingarsvip fyrir hann; hlust-
aði á þetta með hálfum áhuga og
gerði ráð fyrir að obbinn væri
lýgi. Ekki svo að skilja að at-
burðirnir gætu ekki hafa gerst,
nei, það eina sem maður getur
reitt sig á um náunga sinn er að
hann er til alls vís. En samkvæmt
nrinni reynslu af fólki sem verið
hefur í stríði skiptist það í tvo
flokka: a) þá senr ekkert vilja segja
og b) þá senr endilega vilja segja
allt og ljúga því þá að öllunr jafn-
aði. En bjórinn hans var góður,
frá Elsass, enda eru þeir Þjóð-
verjar þar þótt lögum sanrkvæmt
heiti þeir Frakkar, en það er ekki