Eimreiðin - 01.05.1968, Blaðsíða 69

SKUGGA -SVEINA R
141
Jíktog í þeim byggi okkur hlið-
hollur steppuguð. Stundum
börðumst við og drápum Rússa
og þeir okkur, en það var alltaf
svo langt á milli okkar og þeirra
<að það minnti frekar á slys en
stríð þegar einhver dó. Nema
þegar við vorum á bakvið að elta
skæruliða. Það vissi enginn hverj-
ir þeir voru eða hvar; við fund-
um ekki annað en þorp og svo
vorum við látnir taka þau. Skjóta
og brenna alltsaman, hús og
fólk .. .
Hann þagnaði og drakk úr
glasinu í einum teyg og hellti
jafnskjótt í það aftur, gleymdi í
þetta sinn að blanda. Hann var
orðinn sótrauður í framan og
augað þanið og starandi, það fóru
ógeðfelldir rykkir um andlitið og
axlirnar. Hann var aftur farinn
að handleika hnífinn og gerði
það af nokkurri kúnst. Ég var á
nálum um að hann negldi mig
við stólinn ef ég segði orð.
Við kveiktum einna helst í því
þegar við vorum skotfæralitlir,
tða þá til tilbreytingar, hélt hann
áfram. Rákum það inní einhverja
lilöðuna og lögðum svo eld í allt-
saman. Þetta gat verið gaman,
sérstaklega þegar farið var að
skyggja, þá æddi það útum allar
trissur með hár og föt logandi,
einsog lifandi blys. Karnival í
helvíti. Og hljóðin. Sérstaklega í
krökkunum. Hefurðu ekki heyrt
krakka grenja þegar hann hefur
týnt snuðinu? Það eru ótrúleg
hljóð sem geta komið tir svo litl-
um skrokkum. Það er lýgilegt
hvað raddbönd einnar mann-
eskju geta þolað. Og hvað þau
entust til að hlaupa.
Skál, tók ég framí í von um að
hann týndi söguþræðinuin eða
legði að minnsta kosti frá sér
hnífinn. En það var ekki til þess
að hugsa. Að vísu varð þráður
frásagnarinnar um hríð nokkuð
þokukenndur, en það var ekki
við það komandi að liann slitn-
aði; kjarninn úr því sem hann
lét sér um munn fara næstu mín-
úturnar var sem svo:
Við stóðum hjá í blíðunni og
störðum á þetta bláeygir og vot-
eygir, og sótflögurnar svifu um í
tíbránni og settust á andlitin og
gerðu þau svartgrá einsog á
stráknum frá Máritíus, hissa, for-
vitnir, einstaka maður skömm-
ustulegur, margir hlæjandi. Kval-
ir eru yfirleitt skringilegar og af-
káralegar í augum þeirra sem
ekki líða þær, jafnvel viðurstyggi-
legar; það ber ef til vill við að þú
fyllist vonsku útí einhvern sem í
dauðateygjunum vafrar svo nærri
þér að þú neyðist til að stjaka
honum frá með byssustingnum.
Þetta er ekki egóismi; kvöl er of
sjálfstæður, afskorðaður veru-
leiki, óháður tíma ogrúmi, nokk-
urri vídd, tilað þeir sem fyrir ut-
an standa geti tengst henni með
samúð og varla einusinni nautn,