Eimreiðin - 01.05.1968, Síða 67

SKUGGA -SVEINAR
139
hann gæddur þeirri sjaldfengnu
náðargáfu að áfengi fór ekki í
augun á honum, skömm að hann
skyldi þá ekki hafa þau bæði.
Hann var í morgunslopp; þó var
komið framyfir hádegi. Hann
bauð mér inntil sín nppá glas,
hafði þegar til kom herbergi á
sömu hæð og ég. Hann slengdi
af sér sloppnum í sófann og var
í bláum stuttbuxum innanund-
ir; allur jafnbrúnn og grómtek-
inn og þurrt holdið strengt utaná
beinagrindina, brjóstkassinn gíf-
nrlega þaninn líktog á Indíána í
Andes. Hann var með SS-merki
flúrað á olnbogann.
Eg hafði ekki lyst á neinu
sterku og þáði bjór; hann hellti
sjálfum sér í glas viskíi og litlu
af vatni samanvið; hafði safnað
að sér drykkjarföngum. Hann
skammaði mig fyrir fjarveruna;
hvað kom til var lronum spurn
að ég, eini maðurinn með skiln-
ingi sem hann hafði hitt síðan í
Alsír, skyldi skilja hann hér eftir
í maga borgartröllsins? Það er
ekki Saliara, sem er einmanaleg-
asta svæði jarðar; það eru eyði-
merkur sem samanstanda af
steini og gleri og draugum með
heitu blóði. Svo fór hann að
gráta og sagðist vita ég fyrirliti
sig af því hann væri morðingi og
meira að segja glæpamaður; enn-
fremur faðmaði hann mig. Mér
býður við líkamlegri nálægð
karlmanna og sagði það væri
þrautalaust af minni hálfu þótt
hann dræpi allt það fólk sem
hann vildi, jafnvel allt mannkyn,
svo fremi hann þyrmdi mér sjálf-
um og þeim frekar fáu manneskj-
um, sem mér væri hlýtt til. Líka
spurði ég hversvegna hann væri
ekki í Alsír eða á Sahara; varla
hefði neinn pantað hann hingað
upp til Englands.
Hann hrökk frá mér undrandi
og andlitið mildaðist af barns-
legri spurn. Nú þú sérð nú lík-
lega hvernig ég er orðinn sagði
hann. Blindir fá ekki sýn í legí-
óninni, né heldur ganga þar halt-
ir eða heyra daufir. Það var það
síðasta sem þeir gerðu þessir
arabadjöflar, áður en de Gaulle
gugnaði fyrir jreim: að stinga úr
mér augað og mölva á mér sköfl-
unginn.
Varstu ekki búinn að fá nóg í
vistinni hjá Himmler, sagði ég.
Hann sló út höndunum með
sjálfsvorkunnarsvip. Eitthvað
varð ég að gera, sagði hann af-
sakandi. Þaðþýddi ekkert að fara
heim; Jrar beið manns ekki ann-
að en púl í skógi norðrí Vestur-
botni eða þá sjórinn, ef það hefði
jjá verið nokkuð djobb. Ætli Er-
lander hefði ekki selt mann Rúss-
unum, einsog Lettana sem flýðu
yfir í lokin.
Hann fékk sér aftur í glasið,
var að verða rólegri, augað nú
líkast lygnri tjörn í dapurlegu
skógarrökkri. Þessvegna sagði ég