Eimreiðin - 01.05.1968, Blaðsíða 62

134
ElMREIfílN
litið var útí þetta horn, ekki ó-
svipað og þegar gægst er inní kró
í byrgðu fjárhúsi; það lá yfir því
sknggi. Koldökkur skugginn í
hörundi þessara hitabeltisbúa,
skugginn í svip þeirra. Látbragð-
ið einkenndist af einskonar
fjandsamlegri ólund; þeir blönd-
uðu lítt geði við annað fólk,
nerna hvað þeir reyndu stundum
við kvenmenn sem inn slæddnst,
og þegar þær hryggbrutu þá
ypptu þeir öxlum og hverfðu
augnahvítunum hver til annars
með ábúðarfullum svip þess,
sem fengið hefur staðfesting lífs-
skoðnnar sem orðin er sáluhjálp:
Bloody white honkeys, alltaf og
ævinlega skulu þeir vera samir
við sig.
í þetta sinn höfðu Jreir safn-
ast einsog iðin flugnahjörð að
tveimur vandræðalega stórnrn,
barnungum bandarískum stúlk-
um sem af einhverjum ráfuhætti
höfðu sest innivið hornið hjá
])eim og slógu fastri fylgispekt
Jreirra við US-imperialism og
Ku-klux-klan Jaegar ófært reynd-
ist að þoka Jreirn útí nokkur
arrangement. Stúlkurnar voru
fljótar að forða sér en ég tók
svari þeiíra við einn kavalérann,
væskilslegan ungling frá Mári-
tíus nteð gammsnef og blá-
mannavarir og þannig húðlit að
Jjví var líkast að hefði hann verið
smurður uppúr sóti menguðu
járnögnum. Hann átti Breta,
Frakka, Indverja og Afríku-
menn að forfeðrum og hafði
vendilega tryggt sér í vöggugjöf
verstu ókosti allra Jaessara þjóð-
flokka, gott ef ekki einhverja
kosti líka. Við þvældum smá-
stund of áhugalitlir til að reiðast,
slettunr á milli okkar nokkrum
gatslitnum frösum heimspekilegs
og pólitísks eðlis af einskonar
rælni; hvergi í heiminum er
andrúmsloft, sem letur meir af-
beldistilhneigingar en Jressi
ísúri og hlandvolgi eirnur
breskra pöbba, þessi þefur af
svita og bjór og sígarettureyk.
Það er því vafalaust að þrætu-
bókariðkun tveggja skrýtilegra
eyjaskeggja frá enn skrýtilegri
eyjakornum sínu á hvorum
heimsenda hefði endað friðsam-
lega og án niðurstöðn, svosem
vani hefur verið um þrætur nú
og fyrr, friðsamlegar og ófrið-
santlegar, Jrótt svo ekki hefði ver-
ið sagt á hina hlið mér uppúr
eins manns hljóði á tungu sem
ég hafði ekki beint átt von á að
heyra hér á bæ, og Jró:
Hví skyldi ég gæta bróður
míns.
Við ])etta óvænta tillegg
beindist athygli mín Jrriðja sinni
þennan sólarhring að Jreim halta
grómtekna. Ég svaraði á sömu
tungu með gagnspurningu; hvað
hann ætti við.
Hann leit ekki á mig, ansaði
ekki alveg strax, var víst fullur.