Ægir - 01.01.1933, Qupperneq 7

ÆGIR
MÁNAÐARIT FISKIFÉLAGS ÍSLANDS
26. árg.
Reykjavík. — Janúar 1933.
Nr. 1.
Sjávarútvegurinn 1932.
Eftir Kristján Bergsson.
Liðna árið skilur eftir lítið af björtum
endurminningum á sviðiatvinnuveganna,
og þrátt fyrir hagstæða veðráttu og ó-
hemjumikinn afla víðast á landinu, mun
það almennt verða kallað »kreppuárið
mikla«, enda hefur ekki neitt eitt orð
hljómað oftar í eyrum manna en orðið
kreppa.
En það er ekki á íslandi einu sem
þetta orð hefur heyrst. Um allan heim
hefur sama orðið hljómað. Vísindamenn
heimsins hafa lagt fram alla sína krafta
til þess að leysa vandræðin. Nefndir hafa
verið skipaðar og stjórnir landanna hafa
setið með sveittan skallann til þess að
ráða fram úr vandræðunum, en eins og
oft vill verða, hefur reynst örðugt að
koma góðu áformunum í framkvæmd,
hagsmunir einstaklinga og einstakra þjóða
hafa þar verið þungir á metunum, hafa
þvi flestar þjóðir farið inn á þá braut,
að vernda sjálfa sig gegn innflutningi á
fólki eða vörum frá öðrum þjóðum og
ýmist sett innflutningshöft, takmörkun á
•ontlutningi eða háa tolla, til þess að
vernda sinn eigin iðnað eða framleiðslu,
en það hefur aftur leitt til þess, þegar
þessar haftaráðstafanir fóru að verða al-
mennar, að útflutningur þjóðanna minnk-
aði samhliða sölumöguleikum þeirra.
Vörubirgðirnar söfnuðust því fyrir og
urðu sumar óseljanlegar, og hinar vinn-
andi stéttir, sem að framleiðslunni unnu
misstu atvinnu sína. Þjóðirnar voru því
búnar að setja sig i þau viðskiftahöft,
sem þær gátu ekki losað sig úr, en kaup-
geta og lánstraust þeirra fór stöðugt
þverrandi, eftir því sem úlflutningur
þeirra minnkaði. Traust einstaklinga á
framleiðslutækjum, hefur í mörgum lönd-
um þorrið og fjármagnið hefur horfið
úr umferð. í stað þess að leggja saman-
sparaða peninga sína í atvinnufyrirtæki,
eða i kaup á verðbréfum og hlutabréf-
um, og ýta á þann hátt undir og örfa fram-
leiðsluna, hefur fjöldinn lokað sparifé
sitt inni eða kippt því úr umferð, en
reksturfjárskortur hefur lamað fram-
leiðslufyrirtækin, og skapað atvinnuleys-
ið, sem nú er orðið þyngsta böl þjóð-
anna. Fjöldi hinna vinnandi stétta hef-
ur orðið að eyða sparifé sínu til lífs-
framdráttar meðan til vannst, en að þvf
þrotnu orðið að leita aðstoðar bæjar- og
ríkissjóða, sem svo aftur hafa orðið að
íþyngja framleiðslufyrirtækjum með