Búnaðarrit - 01.12.1919, Síða 17

BÚNAÐ ARjRlT
239
vert, ef þeir gætu fengið allan rnjölmat heima hjá sjer.
Nokkurn heyskap hafði bóndi úr seli uppi í fjalli, og
sýndi mjer hey þaðan. Yar það smágert og líkt íslensku
heyi.
Þá átti bóndi skógarteig, svo að hann ‘gat tekið húsa-
timbur hjá sjálfum sjer. Slíkur bóndi þarf ekki margt
til annara að sækja, svo jörðin reyndist ólíkt lífvænlegri
en hún sýndist vera tilsýndar.
Yíða var verið að taka upp kartöflur, er við fórum
um dalinn. Fyrst var kartöflugrasið slegið og þurkað.
Það var gefið svínum eða öðrum skepnum. Síðan voiu
kartöflurnar plægðar upp með plógum, og moldin slegin
í sundur með einskonar íshöggum, en börn og kvenfólk
tíndu svo kartöflurnar í poka. Sunnar 1 Noregi sá jeg
vjelar notaðar til þess að taka upp kartöflur. Gengu tveir
hestar fyrir, og vannst þá verkið fljótt.
Hagnýting sltinna og hiiða. Jeg hafði veitt því eftir-
tekt, að nokkrir bændur, sem jeg mætti með vagna,
fluttu sútaðar húðir á þeim, og spurði jeg því bónda
þann, sem jeg heimsótti, hversu á því stæði. Hann kvað
það venju, að bændur seldu ekki skinn sín, heldur ljetu
súta þau hjá súturum í nágrenninu. Þeir notuðu þau
síðan í skó sína, aktýgi o. fl. Var mjer síðar sagt, að
bændur þarna kynnu nokkuð til skósmíða, og gerðu skó
á vetrum úr því, sem þeir notuðu ekki sjálflr, og seldu
þá. Væri sá skófatnaður nokkru ódýrari en fengist í
borgunum, og þó traustur. Er hjer bersýnilega að ræða
um heimilisiðnað, sem mikils mætti vænta af. Norsku
bændurnir eru þarna bersýnilega iengra komnir en vjer,
en það er líka hægara um vik fyrir þá en oss að fá
trjábörk til sútunar. Við höfum ekki haft annað en sortu-
lyngið, og það af skornum skamti. Hvítsútun á gærum
o. fl. til loðfata, sagði bóndinn mjer að hefði verið al-
geng fyr á sveitaheimilum, en að flestir leituðu þó nú
orðið til sútaranna. Ekki sá jeg nein loðföt hjá bónda.