Búnaðarrit - 01.10.1917, Qupperneq 16

254
BÚNADARRIT
að ýmislegt annað, sem sýki gæti borist með, væri flutt
inn eftirlitslaust.
Magnús Einarsson kvað engan innflutning hafa
orðið hér til skaða í þessum efnum hingað til. Hann
væri ekki beint hræddur við sýkingarhæt.tu, á ir.eðan fé5
væri einangrað, heldur væri hann hræddur um, að ýmsir
kvillav kæmu fram seinna. Ef dilkarnir yrðu stærri,
mundu allir vilja fá þetta útlenda fé. Þá yrði hætta á
þvi, að eitthvað af kynblendingunum yrði látið lifa og
haft til „kynbóta". Ábyrgðartilfinningin dreifðist; af þvi
stafaði mesta hættan.
Hann hefði ekki lagt það til, að innflutninguv hænsna
yrði bannaður, vegna þess að hænsnarækt væri hér svo
litil, og hættan þá um leið lítil. Sama væri að segja um
svín, en alt öðru máli að gegna um sauðfé.
Páll Zóphóniasson: Innflutninginn mætti tak-
marka þannig, að flytja féð að eins til einnar eyjar.
(M. E.: Og láta það svo vera þar árum saman?).
Jón H. Þorbergsson gat þess, að fjárræktarfélög
í Skotlandi létu sér umhugað um, að fé því, sem ætti
að flytja út, væri haldið þar í sóttkví um tíma; þau
gerðu það til þess, að tryggja sér sem bezt sölu kyn-
bótafjár til annara landa.
Tillagan var samþykt með 13:3 atkvæðum.
Um liámarlcsverð á innlendnm laniUninaðarafurðum.
Yigfús bóndi Guðmundsson taldi óheppilegt, að
sett væri hámarksvetð á vörur þær, er landið framleiðir.
Nefndi hann í því sambandi sérstaklega mjólk og smjör.
Fyrir smjör ltefði boðist 2 kr. fyrir pundið á erlendum
markaði. Verðlag á mjólk hefði slegið óhug á bændur.
Kvaðst hann hafa heyrt, að í ráði væri að setja há-
marksverð á kjöt í haust. Það mundi ekki verða til þess
að auka framleiðsluna. Bændur mundu skoða það sem
verzlunarstríð sér á hendur. Öðru máli væri að gegna,
ef menn okruðu á vörum; þá væri rétt að taka í taum-