Hlín - 01.01.1919, Síða 51

Hlin
51
bliks næði. Börnin vaxa upp og bíða tjón á sálu sinni fyr-
ir þessa vöntun á næði og einveru. Allstaðar og altaf er
þeim gaumur gefinn.
Þá er vinnufólkið, þessi sífeldi straumur inn og út af
heimilinu af bráðókunnugu fólki, sem hlýtur að kynnast
manns einkalíli, stingur sarnan nefjum sín á milli og ber
sögur út af heimilinu. Hvergi er einkalífi manna jafn-
mikil hætta búin og einmitt á heimilunum.
Nú skulum við luigsa okkur efnað heimili, þar sem
maðurinn er í góðri stöðu og konan mentuð eftir því
sem gerist. Strax dettur okkur í hug fallegt hús, ánægð
fjölskylda, sem lifir í sátt og samlyndi. Faðirinn ver líl'i
sínu til að vinna fyrir þessari paradís, móðirin lifir al-
veg fyrir börnin og framkvæmir allskonar undraverk til
gagns fyrir Jrau, börnin eru larsæl á heimilinu og þrosk-
ast eðlilega undir Jress blessunarríku áhrifum. Alt frískt,
giatt og ánægt. 1 stuttu máli: við luigsum okkur heim-
ilið eins og við viljum að Jrað sje.
Nú. er að líta á, hvernig Jrað er.
Hússtjórnin, eins og hún venjulegast er, verður á flest-
um heimilum undirrót óánægju og orðahnippinga, auk
hins fjárhagslega skaða, sem fyrirkomulagið hefur í för
með sjer.
Vinnan á heimilunum gefur ekki þann arð, sem vera
ætti. Við böslum eftir megni og höfurn ósköpin (öll að
gera, reynum til að lifa heilsusamlega, íólega og frið-
samlega. Við lesum el til vill og fylgjumst með tíman-
um og þráum einfaldara líf, en alt fer í búsýslu og heim-
ilisumstang. Og þegar Jjessi hvíldarlausa vinna ofreynir
krafta manns, þá er ekki um annað að gera en að
fara burt af heimilinu — hvíldarstaðnum, — til að hvíla
sig-
Bæði laðirinn og móðirin olreyna sig olt á því, að
halda heimilinu við. Afleiðingin'er sú, að hvorugt þeirrá
hefur tíma til að sinna heimilislífinu. Er börnunum sint
4