Hlín - 01.01.1919, Síða 52

52
Hlin
eins og vera ber? Móðirin elskar barnið og gerir það
sem hún getnr fyrir það, en hún verður að hugsa um
heimilið, og barnið verður að sitja á hakanum. Hún
verður að hugsa meira um að sauma utan á barnið, en
móta þess andlega líf.
A mörgum heimilum er sóðaskapur á háu stigi. Eng-
in lög eru til um þrilnað í eldhúsi eða loftræstingu í
svefnherbergjum. Og hvað andlega lífinu viðvíkur, þá er
það margur maðurinn, sem ekki fyrirverður sig fyrir að
sýna sinn verri nrann á heimilinu, þó hann neyðist til
að koma vel fram út í frá. Því verður ekki neitað, að
mennirnir eru svona upp og ofan, en á heimilunum kem-
ur innri maðurinn best í Ijós.
Fyrst heimilin eru nú svona langt frá þeirri háleitu
liugmynd, sem við gerum okkur um þau, þá er rjett að
takar málið til athugunar og sjá, hvort ekki er hægt að
bæta ástandið. F.kki afnema heimilin, nei, langt frá því!
Þeir sem ekki vilja ræða gallana liræðast það, að til þess
komi. Það er engin hætta á því. Meðan heimurinn stend-
ur verða til heimili, en þau þurfa ekki alla tíð að vera
eins. Gallarnir, senr eru á heimilunum nú, stafa af göml-
um venjum. Við getum breytt þeim ef við viljum, svo
að við losnum við þær og þeirra illu afleiðingar, en við-
höldum öllu því, sem er gott, fagurt og rjett.
Fyr á öum gerði konan alt, sem gera þurfti á heim-
ilinu. Maðurinn var á veiðum eða í herferðum. Allar iðn-
greinar eiga rót sína að rekja til heimilanna. Konan
bygði 1 jelegt lireysi úr greinum og tágum, viðaði að heim-
ilinu, sáði í akur, fæddi og klæddi fjölskylduna. Nú
höfum við sjerfræðinga á öllum sviðum. Nú sendir vind-
ur, gufukraftur og rafmagn lífsnauðsynjar út um allan
heim.
Þar sem konan áður plægði með staf og uppskar með
liníf, þar er nú unnið ííieð vjelum og sent yfir lönd og
höf til fæðslu handa miljónum.
Hún bjó til matinn og ól upp börnin heima, og í því