Hlín - 01.01.1919, Qupperneq 60

60
Hlin
gera það heldur ekki, ef þau eru frísk og líður vel, en svo
lítur út,-sem fólki finnist eðlilegast að þau gráti.
Til ættu að vera lærðar barnfóstrur, kostaðar af lands-
fje, sem gengju á milli heimilanna, til að kenna ungum
mæðrum að lijúkra smábörnunum sínunt. I'eir sem bet-
ur eru efnum búnir sækjast nú eftir lærðum barnfóstr-
um, og meðal þeirra fátækari gera vöggustofur og barna-
lieimili mikið gagn. Hjer á landi vantar þetta hvoru-
tveggja enn sem komið er, og út um allan heim er ennþá
verið að gera tilraunir nreð, hvernig best sje að haga
barnauppeldinu. Tilraunir mad. Montessori á l^arna-
heimilum hennar í Ítalíu, með börn á aldrinum -5—7 ára,
eru eflaust einna lengst komnar í því efni.
Konur, sem ekki eru bundnar heinta yfir ungbörnum,
eiga i framtíðinni að hafa sinn verkahring utan heimilis.
En nú hrópa menn hástöfum, að þar sem konan sje
ekki, geti ekki verið neitt heimili. Víða er maðurinn að
heiman allan daginn við vinnu sína. Börnin eru í skól-
um, eftir að þau hafa náð vissum aldri, segjum frá kl.
9—4. Bæði maður og börn elska heimilið, þó þau neyð-
ist til að vera burtu frá því þennan*tíma. Þó nú að móð-
irin væri úti við vinnu sína á þessum sama tíma, sem
maður og börn eru að heiman, niundi þá heimilið hverla
og verða að engu fyrir því? Það er heimili á meðan fólk-
ið, sem á það, er í því; annars er það bara hús, og hús-
ið stendur jafn örugt, þó fjölskyldan sje úti 8 tíma á
dag.
Heimilið, eins og það er nú, kostar þrefalt meira en
það þarf og ætti að kosta til að fullnægja sömu kröfum.
Það eyðir til ónýtis vinnukrafti liá'lfs mannkynsins. Það
vinnur ekki það gagn, sem það best gæti; það heldur kon-
unum á lágu þroskastigi — annaðhvort ofþjökuðum af
vinnu eða í leti, og síðast en ekki síst, það háir þroska
barnanna.
Með skynsamlegu matarhæfi, sem byggist á vísinda-
legri reynslu og rannsókn, mun mannkynið fá betri