Hlín - 01.01.1919, Blaðsíða 74

74
Hlin
sefur þarna inni,“ hún benti í áttina til gluggans tníns,
„hann hefur vakað yfir honum í fimrn vor.“
„Þú sagðir að liann svæfi við fætur þína.“
„Já, já, jeg var nærri búin að gleyma að segja frá því.
A hverju vori byggja þrenn hjón við fætur mína. Þau
fóðra hreiðrið með mýksta og hlýjasta dúninum. Þegar
jeg var lítið fræ, bar vindurinn mig niður í gamalt, tómt
hreiðúr. Jeg svaf allan veturinn og bjargaði þannig lífi
mínu í frostinu. Máske er það þess vegna, að jeg ann æð-
arfuglinum svona mikið.“
Hún lokaði augunum og það var eins og rödd henn-
ar fjarlægðist.
„Einmitt þessa dagana koma þeir utan af hafi. Hvíti
blikinn með gráu kolluna sína — tvö og tvö saman —
hver hópurinn á fætur öðrum. Mjer þykir leitt að þú
skulir aldrei hafa sjeð það.“
Þær þögðu báðar.
Konan með apaldursblómin í hárinu var orðin þykkju-
leg á svipinn. Máske henni hafi fundist gesturinn tala
of mikið.
„Jeg sje, systir, að sum víðiblöðin í hárinu á þjer eru
velkt. Lítur nokkur eftir fötunum þínum? Spætan kemur
til mín á hverjum degi og burstar fötin mín.“
„Spætuna þekki jeg ekki,“ svaraði konan með hljóm-
fögru röddina, ,,en vindurinn feykir rykinu af fötunum
mínum — og á liverju kvöldi spegla jeg mig í logn-
sljettri ánni, til að sjá hve dagurinn hefur fegrað andlit
mitt. Hvar er spegillinn þinn, systir?“
„Sólin sýnir mjer skuggann minn á hvítu, sólvermdu
mölinni á gangstígunum, svo jeg geti sjeð hve blómin
mín og blöðin vaxa á hverjum degi. Var þjer ekki kalt
á fótunum, systir, þegar áin óx og skvetti á þig úðanum?"
Konan með pílviðinn í hárinu stóð upp.
„Jeg heyrði áðan einmanalegt lóukvak. Það segir mjer,
að nú komi morgunroðinn, þar sem jeg á heima. Það