Hlín - 01.01.1920, Side 42

42 Hlin
um löndum álfu vorrar í því efni, er það sáralítið, sem
hjer er aðhafst.
Langt er síðan að hjer var farið að leggja stund á garð-
yrkju, þótt ekki væri það alment. Við heyrurn um lauka-
garð Guðrúnar Osvífursdóttur, við höfum greinilegar
frásögur af garðyrkjustarfsemi Vísa-Gísla á Hlíðarenda,
þekkjum eggjunarræður Ármanns á Alþingi til íslenskr-
ar alþýðu og prestana gömlu, góðu: síra Björn í Sauð-
lauksdal, síra Bjarna Arngrímsson og síra Pjetur á Víði-
völlum, sem sjálfir gengu á undan öðrum með góðu
eftirdæmi og ræktuðu margt með hinum besta árangri,
og liöfðu líka mikil og góð áhrif á alþýðu manna með
starfsemi sinni. Garðyrkjan hefur jafnan átt erfitt upp-
dráttar á íslandi; stafar það meðfram af áhuga- og þekk-
ingarleysi manna, en, það er hverju orði sannara, það er
ýmsum annmörkum bundið að stunda garðyrkju hjer:
vorkuldar, næturfrost o. fl., en einnig í hinum heitari
löndum á garðyrkjan við erfiðleika að strfða: Jrurka,
vætur, hagljel, ýrnis meindýr o. fl., og Jró nær hún Jrar
meiri og meiri útbreiðslu.
Og skógræktarmálið, sem ekki er minna um vert, —
mikið er })að skamt á veg komið hjer lijá oss. Foríeður
vorir eyddu skógunum: beittu þá, brendu og brældu;
lítið eitt af því höfum við fært í lag; við höfum ekki
einu sinni lialdið við þeim skógarleifum, sem til eru, Jjó
að nokkuð sje gert að því í seinni tíð; víða lialda skóg-
arnir áfram að ganga úr sjer, og eru einungis nafnið
tómt, enda haldið áfram að beita í Jrá og höggva J)á eins
og hverjum bíður við að horfa, og hrísrif er iðkað um
alt land eins og ekkert sje um að vera.
Er það ekki átakanleg villa, að láta svo til ganga á
þessum tímum, er menn vita og þekkja, hvers virði skóg-
arnir eru fyrir landið: veita skjól, varna uppblæstri, efla
heilnæmi með angan sinni og fegurð.
Feikna starf er fyrir hendi fyrir þá, sem \ilja vinna
þessu máli: landsstjórn, hjeraðs-, sveita- og bæjarstjómir