Hlín - 01.01.1920, Qupperneq 56

56
Hlin
„Hvers vegna íórstu að sækja um þetta erfiða prestakall,
eins og þú ert orðinn gamall?“ „Jeg get nú naumast gert
grein fyrir því, launin eru að vísu nokkru betri en þar
sem jeg var, en samt var það ekki aðalatriðið, mig lang-
aði bara til að flytja hingað, jeg átti hjer kunningja frá
fyrri tíð, þegar jeg var prestur á N. N.“ — „Jeg held, að
Guð hali sent þig,“ sagði jeg, „og nú skal jeg segja þjer
dálítið af sjálfri mjer. Jeg er neinilega trúlofuð; en hvað
mjer þykir vænt um að geta beðið þig að gifta mig, jeg
veit, að þú hiður vel fyrir mjer.“ Já, hann lijelt, að sjer
væri það ánægja. „Jeg hugsa að það sje eittlivert alvar-
legasta sporið í lífinu, og þó að mjer þyki Ijarska vænt
um piltinn minn, þá er jeg hálfpartinn áhyggjufull; jeg
veit, að mig vantar svo margt til þess að geta verið góð
eiginkona og ef til vill móðir.“ „Já, við erum ófull-
komin í því efni, en ef þú æskir þess í fullri alvöru, þá
hiddu Guð um hjálp til þess, ekki einasta á hrúðkaups-
degi þínum, heldur oft og iðulega, og hann mun veita
þjer styrk til að geta náð því takmarki."
Hann gifti mig og skírði tvö fyrstu hörnin mín. Þau
atvik gleymast mjer ekki, því að þegar liann hafði skírt
hörnin, tók hann þau í lang sjer og gerði bæn sína yíir
þeitn, og jeg er viss um, að sú hæn var fram borin af ein-
lægu og trúuðu hjarta. Hann var nú orðinn gamall, svo
að el'tir nokkurra ára dvöl þarna, lagði hann niður prest-
skap og fluttist hurt, og jeg sá hann ekki framar, en end-
urminningin lifir.
En prestinn, sem staðfesti mig, sá jeg ekki fyr en eltir
nálægt því 50 ár. En samt þekti jeg hann, það var sama
glaða viðmótið, einlægnin og hreinskilnin. Við sögðum
hvort öðru helstu æfiatriðin, sem voru líkt og hjá flest-
um, sambland af sorg og gleði. Að endingu segir hann:
„Já, ef Guð er með oss, hver getur þá verið á móti oss?
Enginn, enginn, ekkert mótlæti fær þá yfirbugað oss.“
Og hann hjelt því jafnvægi til dauðans, þrátt fyrir afar-
þunga banalegu.