Hlín - 01.01.1920, Síða 63

Hlin
63
fýsi nje líknarlund, þegar þær völdu sjer landsspítala-
stofnun að metnaðarmáli. En metnaðarmál er þeirn það.
Þær sýndu stórhug, með því að vel ja það. Þær vil ja einn-
ig sýna þrautseigju og festu með framgang þess. Það ætti
líka að geta verið metnaðarmál allra íslenskra kvenna,
að þetta fyrsta opinbera stórvirki hjer á landi, sem kon-
ur heita sjer fyrir, sje unnið af þeim öllum, án alls flokka-
dráttar og allrar hlutdrægni og verði óbrotgjarnt minn-
ingartákn um fullrjetti og frjálsa samvinnu íslensku kven-
þjóðarinnar. Þegar svo landsspítalinn er kominn á stoln,
rnunu konurnar velja sjer eitthvért annað gott og göf-
ugt fyrirtæki til að styðja með fjárframlögum og starfa
að þennan dag, — fyrirtæki, sem varðað gæti þjóðina alla.
og konurnar í öllum landsfjórðungum gætu verið sant-
hugá um.
Þetta alt langar okkur til að rifja upp hvern 19. júní,
láta daginn vera merkisdag og minningardag, þar sem
við lítum yfir jrað, sem gert er, og Jrað, sem enn er ógert,
láta daginn einnig verða heitorðsdag, þar sem við kon-
nrnar tökum okkur í munn einkunnarorð Fjölnismanna
forðum: „íslendingar viljum vjer allir vera.“
Jeg get ekki neitað því, að það hefur verið minn
draumur nú þessi síðustu ár, að hinn 19. júní gæti orðið
okkur konunum verulega hjartfólginn, gæti orðið nokk-
urs konar prófdagur á þroska okkar \g manngildi, að
okkur væri það metnaður, að gera liann sem veglegastan
á allan hátt. Jeg hef viljað, að konurnar hjeldu samkom-
ur liver í sinni sveit eða sínu kauptúni, og jeg vildi helst,
að þær samkomur gætu borið al flestum eða öllum sam-
komum, senr haldnar væru þar yfir árið. Og jeg er ekki
í vafa um, að svo gæti orðið, ef konurnar legðust á eitt.
Þann dag ættu konurnar að búast sínu besta skarti, eink-
um nota íslenska skautbúninginn sem rnest. Væri mjög
æskilegt, ef að veður leyfði, að sjá sem víðast skrúðgöngu
kvenna og ungra nreyja, með glæsilega fána í fararbroddi.
Á samkomum þessum færu fram-ræðuhökl, söngur, hljóð-