Hlín - 01.01.1920, Blaðsíða 71

Hlín
71
inu. Við gátum ckki farið til kirkjunnar af því, að önnur
var of gömul en hin of ung. Við vorum báðar hnuggnar
yfir því, að geta ekki farið og Iilustað á jólainessuna og
sjeð jólaljósin. Við sátum þarna svo einmana. Alt í einu
fór anrma að segja mjer sögu.
,,I>að var einu sinni maður, sem fór út á náttarþeli til
þess að sækja eld. Hann gekk hús úr húsi, barði að dyr-
mn og sagði: „Hjálpið, hjálpið, konan mín er nýbúin
að ala barn, og jeg verð að kveikja upp eld, til þess að
henni og barninu verði ekki kalt.“ En það var niðdimm
nótt á, og allir í fasta svefni, svo að enginn sinti beiðni
hans. Maðurinn gekk lengi, lengi. Loks sá hann bjarma
eins og af eldi langt í burtu. Hann gekk á ljósið og sá þá,
að birtuna lagði af báli, sem brann úti á völhmum. Fjár-
liópur bældi sig kringum eldinn, og gamall fjárhirðir sat
yfir fjenu. Þegar maðurinn, sein var að sækja eldinn,
kom nær, sá hann, að þrír stórir og ægilegir hundar lágu
við fætur Ijármannsins. l>eir vöknuðu við konru hans og
ætluðu að gelta, en komu engu hljóði upp. Maðurinn
sá, að hárin risu á þeim, og við eldsbjarmann sást skína
í hvassar tennurnar. Þeir stukku á manninn. Hann iann,
að einn beit hann í lótinn, annar í höndina, þriðji beit
í háls honunr, en bit hundanna sakaði hann ekki. Mað-
urinn ætlaði að halda áfram nær eldinum, til þess að
köma franr erindi sínu, en kindurnar lágu í svo þjettum
lrnapp, að ekki varð stigið niður fæti milli þeirra, nrað-
urinn stiklaði þá á kindabökununr og konrst inn fyrir
hringinn, án þess að nokkur af kindunum vaknaði eða
hreyfði sig.“
Að þessu hafði amma fengið að halda sögunni áfranr,
án þéss að jeg spyrði nokkurs, en nú gat jeg ekki stilt
nrig lengur: „Hvers vegna t(ikst manninum alt svona
vel, amma mín?“ spurði jeg. „Það skaltu nú fá að heyra
bráðunr," sagði anrnra, og hjelt sögunni áfranr.
„Þegar maðurinn, senr var að sækja eldinn, var konr-
inn nærri því alla leið, þá vaknaði fjárhirðirinn og leit