Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Blaðsíða 20

18
ÚTVARPSÁRBÓK
menningarstofnun fvrst og fremst, en ekki sem
gróðafyrirtæki, sem þarf að elta dutlunga fólksins.
Reynsla sú, sem íslenzk alþýða hefir fengið af
útvarpinu, varð ekki allskostar góð. Yegna þess,
að íslenzka stöðin datt niður aftur, sitja margir uppi
með tæki sin, sem margra hluta vegna kunna að
liafa gengið alveg úr sér við þessa bið.
Útvarpsráðinu var það þegar ljóst, að fáu reið
meira á fyrir liina nýju útvarpsstöð, einmitt í byrj-
un, heldur en að trvggja notendum góð og örugg
tæki við liæfilegu verði. Ekkert var liættulegra en
það, ef hinir fyrstu notendur livekktust á einhvern
liátt og misstu traust á stöðinni og öllu málinu.
Allir, sem um þetta mál áttu að fjalla, voru og
samdóma um það, að tækjaverzlunina vrði að
tryggja. Yar þá um tvær leiðir að velja: 1) að
hafa eftirlit og löggilding á öllum þeim tækjum,
sem selja mætti, en verzlun með þau að öðru leyti
óhindraða. 2) að hafa einkasölu á tækjunum.
Fyrri leiðinni mundu fylgja þeir anmnarkar, að
oft væri mjótt mundangshófið, livaða tæki skyldi
leyfa og hver banna; altaf mundu verða óánægðir
tækjasalar, að fá ekki að koma sínum tækjum
að, og klögumál um hlutdrægni, út af því; loks
mundu verða margvíslegar gerðir af tækjum í
landinu með þessu móti, en það er galli, vegna
varahluta og viðgerða og allrar kunnáttu fólksins,
að fara með tækin. Þetta eru mikilsverð atriði, sem
einkasalan bætir úr. Einkasalan getur valið nokkr-
ar tegundir hinna beztu og traustustu tækja og
verzlað með þau ein. Hún getur, eins og hver önn-
ur verzlun, afþakkað þá vöru, sem hún kærir sig