Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Blaðsíða 49

ÚTVARPSÁRBÓK
47
Ritsími og talsími höfðu fyrir löngu gert það kleift
að draga nokkuð saman af daglegum veðurathug-
unum, og á þeim grundvelli liöfðu veðurspár verið
gerðar í flestum menningarlöndum síðan um 1860—-
70. En þessar fregnir voru dýrar og fregnstöðvarn-
ar því allt of fáar og dreifðar, en skeytin svo stutt, áð
sleppa varð úr þeim mörgum upplýsingum, sem nú
eru taldar sjálfsagðar í veðurfregnum.
Þetta er nú orðið gerbreytt. Síðan 1920 hefir ver-
ið komið föstu skipulagi á sendingu veðurfregna
með loftskeytum landa á milli. Hvert ríki lætur
senda á vissum timum á degi hverjum veðurskeyti
frá ákveðinni tölu af veðurstöðvum um sterkar loft-
skeytastöðvar. Getur hver sem vill tekið þessar fregn-
ir með viðtaki og notað eftir vild. Þess vegna getur
Veðurstofa íslands á degi hverjum vitað eins glögg-
lega um veður á Bretlandseyjum og austur í Síberíu,
eins og hér á Norðurlandi.
Annað vandamál veðurfræðinnar er útvarpið kjör-
ið til að leysa. En það er birting veðurspánna fyrir
alinenningi. 1 þétthýli er þetta auðvelt með því áð
rita þær á blað og festa upp á almannafæri. Út um
land má senda spárnar með sima ■— og er það nú
gert til allra I.—II. fl. símstöðva og nokkurra III. fl.
En simstöðvar eru strjálar til sveita og þvi auðsætt,
að almenningur getur lítil not haft af veðurspám,
sem þannig eru birtar. Sama máli gegnir með smá-
háta, sem ekki hafa loftslceytatæki eða lærðan loft-
skeytamann. Þeir hafa engin not af viðvörunum um
veðurhætlu, þótt sendar séu á þeim tíma sólarhrings-
ins, sem þeir eru á miðum úti.
Af þessu hlýtur það að verða hverjum manni ljóst,