Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Blaðsíða 41

ÚTVARPSÁRBÓK
39
ekki verið notað sem menningartæki fyrst og fremst.
Sumir hafa andúð gegn útvarpshugmyndinni af
meðfæddri hræðslu við allt, sem nýtt er og fastheldni
við allt gamalt. Meira að segja liefir bólað á þeirri
fáránlegu ímyndun, að þegar öll þjóðin lilustar á
það sama, þá fari allir að hugsa eins, allir verði
steyptir i sama mótinu, og sérkennin liverfi. Væri
þetta rétt, mundi ráðlegast að semja bannlög gegn
aðflutningi útvarpstækja. En iivað ætti þá að segja
um bækur, eins og t. d. Heilaga ritningu, og íslend-
ingasögur; þær fara inn á öll heimili og flytja öll-
um sömu hugmyndir, þá mætti og fara að lita horn-
auga til síma, blaða, timarita og annara liugsana-
boðbera.
En svo mun fara með þessa hræðslu eins og svo
marga aðra, að hún mun reynast óþörf, þegar
reynslan og binn rétti skilningur koma til skjalanna.
Þeir, sem komnir eru til vits og ára og hafa haft
tækifæri til allviðtækra athugana, munu liafa tekið
eftir því, að á útkjálkum, þar sem allra afskekktast
liefir verið, eru menn líkari hver öðrum en annars-
staðar. Sími, póstur, blöð og bækur hafa nú gert
það að verkum, að nú eru ekki til afslcekktir staðir
á landinu við það sem áður var. Fyrir fáum tugum
ára voru hér til sveitir, þar sem fátt barst að af nýj-
um straumum. Fólkið lifði andlega á því, sem prest-
urinn þess sagði og lieyrði fátt annað; kenning hans
var oft sjálfri sér lík sunnudag eftir sunnudag, ár
eftir ár. Þar var friður og öllu óliætt, þar var and-
leg lygna eða hugarstraumar hægir og féllu flestir í
sömu átt, jþar hólaði ekki á brimróti andstæðra skoð-