Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Blaðsíða 42

40
ÚTVARPSÁRBÓIC
ana. Þar var sjaldan mikils framtaks að vænta,
hvorki á sviði efnis né anda.
Þegar svo er opnað fyrir aðstreymi fjölbreyttra
stefna, sótt og varið af rökfimi, einu haldið fram
í dag sem algildum sannindum og hinu gagnstæða
á morgun, þá er ekki lengur hægt að segja já og
amen við öllu. Það er oft ónotalegt að verða að reisa
höfuðið frá værðarkoddanum og standa einn á kross-
götum með lilemmibrautir í allar áttir, en maður við
hverja sem hrópar: „Mín leið er sú eina rétta.“ Þá
fyrst reynir á manngildi einstaklingsins. Honum líð-
ur ef til vill ver, en ef hann væri taminn og teymd-
ur vissa braut, en liugsun lians vaknar ekki, fyr en
neyðin knýr hann til að velja og liafna sjálfur einn
og óstuddur. Þá reynir fyrst á manngildi lians, og
sá sem lærir ungur að brjóta til mergjar ólikar skoð-
anir, verður maður að meiri. Hugarvakning á ung-
um aldri getur oft leitt í Ijós afburða hæfileika, sem
lílið hefði horið á að öðrum kosti.
Eg geri ráð fyrir, að þroski komandi kynslóða
fari að nokkru eftir því, hvort þær alast upp í sveit
eða sjávarþorpi. Flestir munu telja sveita ujjpeldið
liollara einkum meðan þorpin skortir leilcvelli, barna-
garða og annað sem bæta mætti að nokkru upp hin
liverfandi heimilisáhrif.
Yonandi fækkar ekki í sveitum landsins úr því
sem nú er ]íar. Virðist nú að ýmsu leyti bjartara fyr-
ir stafni en áður liefir verið. Valda því einkum auk-
inn áhugi, þekking og hagstæð lánskjör, til þess að
rækta, byggja, rafvirkja, kaupa landbúnaðarvélar o.
fl. En allar eru þessar umbætur á sviði efnisins, og
ekki stoðar það æskulýðinn, að alast upp í raflýst-