Árbók Félags útvarpsnotenda - 01.01.1930, Blaðsíða 19

ÚTVARPSÁRBÓK
17
En löngun xnanna eftir útvarpinu er xnjög for-
vitni blandin, og ein af þeim hættum, sem útvarp-
ið hér mun eiga fyrir sér að mæta ■—- og vonandi
að sigrast á •— er það, að þegar menn liafa náð
í útvarpið, þá fer brátt af því ljónxi eftirvænting-
arinnar. í staðinn fyrir tilhlökkunina koma kröfur
urri það, að þessi nýi hlutur svari til þeirra vona,
sem menn gerðu sér um hann. Það má ekki gleyma
því, að útvarpinu eru takmörk sett, eftir eðli þess
sjálfs.
Erindi útvarpsins til almennings á Islandi má
innihinda i þrem höfuðatriðum: 1) það getur flutt
mönnum tafarlaust fregnir og nýjungar; 2) það
getur skemmt mönnum með hljóðfæraleik, og eitt-
hvað með söng; 3) það getur frætt rnenn og vakið,
með beinni kennslu í sumum greinum, með fyrir-
lestrum, messugerðum og því urn líku í öðrum
efnum.
Viða hvar erlendis hefur útvarpið í reyndinni
verið notað því nær eingöngu til skemmtunar eða
dægrastyttingar. Margar siórstöðvar útlendar virð-
ast jafnvel hafa komist á svipað stig og miðlungs-
kvilcmyndir eða þaðan af lakaxá, veitt það, sem
„fólkið“ vildi helzt lilýða á. Múgurinn vill „leik
hinnar léttu gigju“, eins og Einar Benediktsson
orðar það, eða „skrallmúsik“, eins og Reykviking-
ar segja. Múgurinn „skrúfar fyrir“ fróðleik og al-
varlega hluti.
Varla þarf að efa, að þetta verður á aðra lund
hér, fyrst af því, að alþýða lxér á landi er nám-
fús og þyrst í fróðleik. En í öði’u lagi af því, að
íslenzka stöðin mun vissulega vei’ða rekin sem
2