Dvöl - 01.07.1938, Síða 57

D V ð L
215
heilar hendingar í freyðandi boða-
föllum árinnar. Einhverntíma hef-
ir séra Matthías Jochumsston stað-
ið hér í okkar sporum og safnað
þeim samlan í kvæði. En við skul-
um fylgja skvettunni okk'ar á-
fram. Híin hrapar, dettur, hrap-
ar. Þ.að ýrist úr henni. Qusurnar
freyða, hendast til og hríslast og
snúast og leysast sundur ogbland-
ast hver í aðra. Einn iðandi,
hrynjandi, ólgandi, dettandi vegg-
ur af hrapandi vatni. Áfram niður,
lengra niður, snýst og steypizt,
veltizt og bullar og byltizt á end-
anum ofan í botnlausa hringiðu,
ullarhvíta.
Æi, það er satt. Engin orðalýs-
ing málar það, sem hér er að sjá.
Aðeins ein nálgast það. Nafnið
sjálft: Dettifoss.
F’egar ég er að fara, kemur
ung stúlka með sigurskúf í hend-
inni, sem hún hefur fundið ein-
hversstaðar upp með, eða niður
með á. F>að er 14. plantan, sem
við fundum hjá Dettifossi. Ein-
ar Benediktsson segir um jurta-
lífið þar:
F*ú straumur gulls við eyði-
bakkann svarta,
sem á ei strá, ei kom í fuglsins
munn . .
Lað sannast vist á sunium skáld-
unum, sem yrkja um þennan jöt-
unfoss, að þeim sjáizt yfir það,
>,sem er lítið og lágtu — og er
l>að kannske ekki láandi.
Við höldum heim sömu leið.
Við erum nútímans börn og ó-
sjálfbjarga, allavega upp á for-
sjónina komin, sem sé bílstjórann
okkar. Víst hefði það verið freist-
andi að fara aðra leið til baka —
helzt fótgangandi ofan með allri
á, því trúleg't er, að þar mætti
finna eitthvað, sem líka væri sjá-
andi.
Á heimleið er komið við í Ás-
byrgi. F>ar litum við inn í gær-
kvöldi og gistum þar hálfa nótt.
F>á var suddi og illviðri. Nú er
á því annar svipur. Klappirnar eru
eins og nýþvegnar upp úr hvítu
sólskini og hver runni krökkur
af brosandi blágresi. En það er
skrítið: Hin myndin situr bjarg-
föst í huganum. Myndin af því,
þegar við komum þar í fyrsta
sinni í súld og dimmviðri.
Svo kvöddum við þennan fagra
stað á hádegi og sungum af öllu
hjarta, — þau, sem gátu:
Ásbyrgi, prýðin vors prúða lands
perlan á straumanna festi — —
Veðrið var orðið heiðskírt og
útsýni unaðslegt uin allt Keldu-
hverfi, austurum Axarfjörð, norð-
ur um Sléttu og út um allt haf.
Eftir á, þegar ég lít yfir far-
inn veg, rifjast upp margar indæl-
ar endurminningar. Pað getxir vel
verið, að tímans tönn mái þær
burtu eina af annari. Ég veit það
ekki. En hitt veit ég:
Pað er að minnsta kosti ein —
kannske tvær — sem er alveg
ógleymanleg. Pað er augnablikið,