Dvöl - 01.04.1941, Qupperneq 4

82
E> VÖL
vitneskju um það fyrr en eftir
marga mánuði. En svo rakst ég á
frænda hennar. Hann kemur sjald-
an til borgarinnar, og það var að
minnsta kosti ár síðan ég sá hann
síðast. Ég kynntist honum fyrst á
íþróttamóti fyrir þremur árum. —
Hún var þar líka í fylgd með móður
sinni. Og svo var það næsta sumar,
að ég var í Prater með nokkrum
kunningjum. Frændi hennar sat
með nokkrum vinum sínum við
næsta borð. Þar var glatt á hjalla,
og við skáluðum milli borðanna. Að
lokum kom hann til mín og sagði
mér í trúnaði, að frænka sín væri
ástfangin í mér. Mér fannst þetta
vægast sagt fremur kjánalegt,
þarna, — mér, sem enn fann síð-
asta kossinn hennar brenna á vör-
unum.
Og svo í morgun. Ég hafði næst-
um því gengið framhjá honum. Ég
spurði hann um frænku sína —
fyrir kurteisis sakir. Ég hafði ekk-
ert af henni heyrt. Bréfin hennar
voru hætt að koma fyrir löngu. —
Það voru aðeins blómin, sem komu
reglulega. Minningar um ham-
ingjuríka daga. Þau komu einu
sinni í mánuði. Ekkert bréf, ekkert
bréfspjald, aðeins þögul, lítil blóm.
— Gamli maðurinn varð mjög
undrandi. „Þér vitið ekki, að hún
dó fyrir viku síðan?“ Hann sagði
það svona, og þetta var hræðilega
óvænt. Hún hafði ekki verið lengi
veik; rúmföst aðeins síðustu vik-
una. Og sjúkdómurinn? „Þunglyndi
— blóðleysi. Læknarnir vissu eigin-
lega ekki, hvað það var.“
Ég stóð lengi kyrr á götunni, eftir
að gamli maðurinn var farinn. —
Taugarnar voru líkastar því, að ég
væri nýstiginn af sjúkrabeði. — Nú
finn ég, að þessi dagur hefir mark-
að tímamót í lífi mínu. — En hvers
vegna? — Einhver óskiljanleg ytri
áhrif. Hún skipti mig orðið engu
máli. Hún kom mér örsjaldan í hug.
Ég finn þó, að mér líður betur, eftir
að hafa skrifað þetta. Ég er rólegri.
Ég er ánægðari með stofuna mína.
Flónska að vera að kvelja sig með
þessum hugsunum. Það eru áreið-
anlega margir, sem hafa meiri á-
stæðu en ég til þess að kvarta und-
an hfinu.
Ég fór í göngu. Það er kyrrlátur
vetrardagur, og ég er hinn róleg-
asti. Gamli maðurinn — ég rakst
á hann I gær, og það er eins og það
séu margar vikur síðan. Og þegar
ég hugsa um hana, þá er mynd
hennar ákaflega Ijós í huga mér.
Aðeins eitt er horfið — gremjan,
sem alltaf vaknaði, ef hún kom
mér í hug. En ég er ekki sorgbitinn,
og það vakir ekki í meðvitund
minni, að hún sé horfin, dáin —
grafin. í dag er allt rólegra. Mér
fannst sem snöggvast, að hvorki
væri til sorg né gleði, aðeins svip-
breytingar, svipbreytingar. Við
hlæjum, og við grátum, og við bjóð-
um sál okkar með í leikinn. Ég finn,
að nú gæti ég sezt niður og lesið
alvarlegar og torskildar bækur og