Dvöl - 01.04.1941, Síða 7

dvöl
85
nokkra daga. Vináttu okkar er þá
eins og minning frá liSnum öldum.
Hún kemur þá úr óra, óra fjarlægð.
En þegar hún fer að tala við mig,
verður allt eölilegt á ný. Ég skynja
þá allt svo einkennilega skarpt,
sem í kring um mig er. Litirnir
verða næstum því of skærir og skýr-
ir, og mér finnst Gretel tala of hátt.
Og þó er það svo, að þegar hún fer,
þá hverfur hún mér alveg. Það er
líkast því, að allt sé þurrkað út, án
þess að skilja svo mikið sem draum-
nrynd eftir í huga mér. Ég er þá
einn eftir með blómunum mínum.
Nú eru þau visnuð. Alveg visnuð.
Þau ilma ekki meir. í dag tók
Gretel eftir þeim í fyrsta skipti.
Mér fannst hún ætla að fara að
spyrja mig, en þá var eins og hún
væri gripin einhverri dulinni
hræðslu. Hún sagði ekki neitt, og
hún fór skömmu síðar.
Blöðin detta smátt og smátt af
blómunum. Ég snerti þau ekki; ef
ég geri það, myndu þau hrökkva í
sundur. Það hryggir mig að sjá þau
visna. Ég skil ekki hvers vegna mig
skortir þrótt til þess að hrinda
Þessari skynvillu frá mér. Þau gera
hiér flökurt, þessi visnu blóm. Ég
boli ekki að horfa á þau, og ég þýt
ht. En þegar ég er kominn út á
götuna, finn ég, að ég verð að flýta
biér inn til þess að gæta þeirra.
Og þau eru kyrr í græna kerinu,
Þar sem ég skildi við þau, hryggur
°g hugstola. Ég grét yfir þeim í gær,
eins og menn gráta við gröf. Þó
hvarflaði hugurinn ekki til hennar.
Ef til vill er það misskilningur, en
ég held, að Gretel finni, að það er
eitthvað undarlegt í þessari stofu.
Hún er hætt að hlæja. Háværa og
fjörlega röddin hennar hefir misst
létta hljóminn sinn. Ég get heldur
ekki tekið eins hlýlega á móti henni
og áður. Ég óttast, að hún fari að
spyrja mig, og ég finn, að spum-
ingarnar yrðu mér kvalræði.
Hún er farin að taka saumadót-
ið með sér á kvöldin, og ef ég er
þá með bækurnar, situr hún hljóð-
lát við borðið og heklar eða saumar.
Hún bíður þolinmóð, þangað til ég
hefi komið bókunum fyrir. Þá geng
ég til hennar og tek dótið frá
henni. Ég tek græna skyggnið af
lampanum og lofa birtunni að fylla
stofuna. Mér falla illa dimm skot.
Vor. — Glugginn minn er opinn.
Seint í gærkveldi horfðum við
Gretel út á götuna. Loftið var hlýtt.
Þegar mér varð litið á gatnamótin,
þar sem birtan frá ljóskerinu slær
veikum bjarma yfir götuna, sá ég
skugga. Ég sá hann, og ég sá hann
ekki — ég veit, að ég sá hann ekki.
Ég lokaði augunum, og ég sá i
gegnum augnalokin. Hún stóð þar
í daufum ljósbjarmanum, þessi
óhamingjusama vera, og ég sá
glöggt andlit hennar, eins og það
væri baðað í sólskini — og í þessu
föla og tærða andliti sorgmædd
augun. Þá gekk ég hægt frá glugg-
anum og settist við skrifborðið.
Ljósið blakti á kertinu, því að það
var súgur í stofunni. Og ég sat
hreyfingarlaus, þvi að ég vissi, að