Dvöl - 01.04.1941, Síða 8

86
DVÖL
hún stóð þarna ein vlð húshornið
og beið. Ef ég hefði þorað að snerta
visnu blómin, hefði ég tekið þau úr
kerinu og farið með þau til
hennar. Þannig hugsaði ég, og mér
var það jafn ljóst, að það átti sér
engin skynsamleg rök. Og þá færði
Gretel sig einnig frá glugganum.
Hún staðnæmdist sem snöggvast
aftan við stólinn minn og snerti
hárið á mér með vörunum. Svo fór
hún, og skildi mig einan eftir.
Ég stari á blómin. Það er litið
eftir af þeim. Aðallega naktir og
þornaðir stönglar. Þau þjá mig, og
gera mig hugstola. Það hlýtur að
vera auðsætt, því að annars hefði
Gretel spurt mig. En hún finnur
það — hún finnur það líka. Allt
í einu þýtur hún út, eins og stofan
sé full af vofum.
Vofur! — Já, víst er það svo. —
Það dauða hefir það að leiksoppi,
sem lifir. Ef það er moldarþefur af
visnuðum jurtum, hlýtur það að
vera frá þeim tíma, er þær stóðu í
blóma. Og þeir dauðu snúa aftur
eins lengi og minningin um þá lifir.
Hverju skiptir það, þó að þeir geti
ekki talað? Ég heyri samt til þeirra.
— Hún lætur ekki sjá sig, og þó sé
ég hana. Og vorið er úti, sólin skín
á gólfið, ilmur af liljum í skemmti-
garðinum, og fólkið gengur fram
hjá glugganum, án þess að ég taki
eftir því — er það lífið? Ef ég dreg
niður gluggatjöldin, er sólskinið
horfið. Ég tek ekki eftir fólkinu, og
það er ekki til. Ég loka glugganum,
og ilmur liljanna er horfinn og
vorið á braut. Ég er sterkari en sól-
in, fólkið og vorið. En minningin er
sterkari en ég. Hún kemur þegar
hún vill,og hana getur enginn flúið.
Þessir visnuðu blómstönglar eru
máttugri en ilmur liljanna og vorið.
Ég sat hugsandi yfir þessum
blöðum, þegar Gretel kom inn. Hún
var ekki vön að koma svona
snemma; ég varð orðlaus af undr-
un. Hún staðnæmdist sem snöggv-
ast í stofudyrunum, og ég starði á
hana, án þess að heilsa. Hún hélt
á ofurlitlum vendi af lifandi blóm-
um. Hún gekk inn í stofuna og
lagði þau þegjandi á skrifborðið
mitt. Svo þreif hún visnu blóm-
stönglana úr græna kerinu. Það
var eins og einhver gripi um
hjarta mitt — ég gat ekki komið
upp nokkru hljóði. Þegar ég ætlaði
að standa á fætur til þess að grípa
í handlegg hennar, brosti hún bara
til mín. Hún hélt blómstönglunum
eins langt frá sér og hún gat, og
svo fleygði hún þeim út um glugg-
an. Mér datt 1 hug að kasta mér
út á eftir þeim, en Gretel stóð fyrir
glugganum og horfði beint framan
í mig. Vorsólin glitraði í hári henn-
ar. Ilmur liljanna barst inn í stof-
una — og græna kerið stóð tómt
á skrifborðinu mínu. — Ég er ekki
alveg viss um það, en mér fannst
ég verða frjálsari — léttari. Þá
gekk Gretel til mín. Hún greip
blómvöndinn og hélt honum upp
að andlitinu á mér. Svöl, ilmrík,
lifandi blóm. Hvítar liljur. Mig
langaði til að baða andlitið í feg-